Studenci Politechniki Łódzkiej w ramach wakacyjnego wolontariatu wyremontowali pomieszczenia wspólne w Domu Dziecka nr 15 w Łodzi. To już 7. edycja projektu Workamp - w tym roku w ciągu dwóch tygodni studenci przeprowadzili remont o wartości ok. 36 tys. zł. "Prace objęły wyburzenia oraz rearanżację przestrzeni pokoju dziennego oraz nowej sali komputerowej, czyli pomieszczeń wspólnych domu dziecka, w których wychowankowie spędzają najwięcej czasu. Niezbędne okazało się wyburzenie jednej ściany i dostawienie nowej w korytarzu. Powstała nowa przestrzeń z dostępem do światła dziennego i świeżego powietrza. Dodatkowo wyremontowaliśmy korytarz i kuchnię" - powiedział PAP koordynator projektu Workcamp, absolwent budownictwa na PŁ, Mateusz Gimziński. Dzięki udziałowi sponsorów, o których znalezienie zadbali organizatorzy z Koła Młodych Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa w Łodzi, udało się zrealizować remont o wartości ok. 36 tys. zł. W modernizacji budynku, która rozpoczęła się od wielkiej demolki, a zakończyła się wstawieniem nowych mebli, uczestniczyło około 20 wolontariuszy - studentów różnych kierunków PŁ. "Szpachlowaliśmy ściany, stawialiśmy ścianki kartonowo-gipsowe, malowaliśmy ściany, a na koniec było jeszcze skręcanie mebli. Wszystko zostało zaprojektowane wcześniej przez biuro zewnętrzne, a my byliśmy po prostu wykonawcami - wyjaśniła absolwentka Inżynierii Środowiska na Wydziale Budownictwa PŁ Agata Bednarowicz, która w Workcampie brała udział już po raz drugi. Jak przypomniał zastępca dyrektora łódzkiego MOPS ds. pieczy zastępczej Piotr Rydzewski, zgodnie z przepisami, w każdym domu dziecka może przebywać obecnie nie więcej niż 14 podopiecznych, a zarządzający nimi starają się stworzyć w placówkach jak najbardziej "domową" atmosferę. "Dzięki temu, co tu zrobiono, ta placówka o wiele bardziej przypomina dom, niż wcześniej" - dodał. "W naszym domu mieszkają dzieci od 10 do 18 lat. Wśród nich są tylko cztery dziewczynki, reszta to chłopcy. Bardzo dziękuję wszystkim zaangażowanym w projekt. Dzieciaki teraz są na basenie, ale jak wrócą, to zaczną urządzać się w nowych pomieszczeniach. Teraz musimy pomyśleć o pomalowaniu pokojów dzieci, które też wymagają remontu - podkreślił koordynator Domu Dziecka nr 15 Mirosław Janicki. To siódma edycja projektu Workcamp w Łodzi. W poprzednich latach studenci PŁ wyremontowali cztery domy dziecka, szkołę oraz miejskie Centrum Wsparcia dla Dzieci i Rodzin. Artykuł nie posiada jeszcze żadnych komentarzy.

Ojciec zostawił mamę dla kochanki, kiedy miałam 13 lat. Nie tylko zostawił, ale jeszcze wyrzucił z domu. No i, oczywiście, mnie też. Jego kochanka stanowczo sprzeciwiała się temu, żebym mieszkała z nimi. Moja mama nie pracowała, ale miała dwupokojowe mieszkanie, które postanowiła wynajmować i z tego żyć. Tak więc przeprowadziłyśmy się z mamą na wieś, do babci – musiałam zmienić szkołę, zapomnieć o moich kolegach. Mamie bardzo trudno było pogodzić się ze zdradą i zaczęła pić. Najpierw to było trochę wina wieczorami, a potem porcje alkoholu były coraz większe. Babcia starała się jakoś jej pomóc, ale wszystkie jej próby spełzły na niczym. Zwłaszcza, że mama była na babcię obrażona za to, że jej syn jest zdrajcą. Dobrze, że babcia stanęła po naszej stronie w całym tym konflikcie – miała na pieńku z moim ojcem, bo uważała go za nieodpowiedzialnego, samolubnego i bezczelnego. Pięć lat później, kiedy już byłam na studiach, alkoholizm mojej mamy doprowadził do strasznej tragedii – w domu wybuchł pożar, a mama i babcia zginęły na miejscu. Byłam wtedy w mieście. Zostałam zupełnie sama. Jedyne, co miałam, to mieszkanie, w którym postanowiłam zamieszkać. Kiedy o tragedii dowiedział się ojciec, postanowił przyjść do mnie i porozmawiać. Myślałam, że chce odbudować naszą relację, ale nie – zaproponował, żebym sprzedała mieszkanie i podzieliła się z nim pieniędzmi. Myślał, że ma prawo do tego mieszkania, ale nie – po rozwodzie należało tylko do mamy. Nie ma więc o co tutaj zabiegać. Kiedy mu to powiedziałam, nie był po prostu zły – zaczął krzyczeć, a nawet połamał krzesło i rzucił je na ziemię. Wyrzuciłam go za drzwi. Po kilku latach udało mi się otworzyć własny biznes – sklep z damską odzieżą. Sprzedałam mieszkanie i kupiłam dom – miałam trochę oszczędności i wzięłam niewielki kredyt. Dom był pod miastem – duży, przestronny, nowoczesny, z pięknym podwórkiem. Wtedy ojciec zjawił się ponownie. Uznał, że powinnam mu płacić alimenty – stracił pracę ze względu na zły stan zdrowia i miał bardzo niską rentę. Jego żona poradziła mu, żeby poprosił mnie o pomoc – jestem zobowiązana do tego, żeby pomóc ojcu. I tym razem odparłam jego roszczenia – po rozwodzie z mamą nie płacił na mnie alimentów i odmówił pomocy, więc – nic mu nie jestem winna i bardzo łatwo udowodnię to w sądzie. I znowu, zanim sobie poszedł, wylał na mnie całą falę krytyki, krzyków i przekleństw. Poważnie? Czy ja mu jestem coś winna?

- Pan Marek jest moim sąsiadem od wielu lat. Nie mogłem go tak zostawić. To jest niedorzeczne by człowiek w takich warunkach mieszkał, zwłaszcza, że ma własne mieszkanie – mówi Marek Maślankowski, sąsiad pana Marka. 59-letni pan Marek bardzo długo mieszkał ze swoją matką. Dopiero siedem lat temu ożenił się. Wraz z żoną dali matce pieniądze na wykupienie mieszkania na własność. Ta zgodziła im się przekazać lokal w zamian za dożywotnią opiekę nad nią. Sytuacja zmieniła się po śmierci żony pana Marka, przeszedł załamanie nerwowe i próbował wrócić do domu rodzinnego. Początkowo mieszkał w komórce udostępnionej przez sąsiadów. - Matka pana Marka powiedziała nam, że my jako sąsiedzi, nie mamy się wtrącać bo to jest ich sprawa. Ja pana Marka znam od dzieciństwa. To bardzo w porządku człowiek, nie mogłabym powiedzieć na niego złego słowa. Ja się z nim uczyłam w szkole, razem się wychowywaliśmy. Ma dobre serce. I podejrzewam, że dla tej matki też chciał być dobry. Ale w tej sytuacji, to jemu psychika też siada… - opowiada Danuta Stępień. Pan Marek kilka lat temu miał wypadek, nie może pracować i żyje w renty. Mężczyzna nie ma dostępu ani do bieżącej wody, ani prądu. Na co dzień pomaga mu sąsiadka - To jest druga moja matka. Codziennie rano daje mi kawę. A od matki nie mogę się nawet herbaty doprosić, gdy proszę by mi dała na noc – mówi pan Marek. - Nikt nie daje naprawić tego problemu. Tu jest mróz. Przecież to jak ona go traktuje, to, to jest niehumanitarne – dodaje Janina Grzmiel, sąsiadka pana Marka. - To co mówi mój syn, to wszystko kłamstwo. Bo jak ja bym go wpuściła, to by mnie zabił. On już tu wszedł i mnie szarpał. On sobie zasłużył na takie warunki. Ja muszę mieć swoją własność. Musi być przez sąd wykreślone to. Myśmy chcieli mu pomów. A on co? Bo butelka jest ważniejsza od tego wszystkiego – krzyczy zza drzwi do reportera UWAGI! matka pana Marka. Policjanci, przyznają, ze kilka razy interweniowali w tym miejscu, gdy pan Marek był nietrzeźwy. Ale nie uważają, żeby mógł zrobić krzywdę matce. - Zawsze interwencje dotyczyły pukania do drzwi. Dzielnicowy widział, że tam jest konflikt. Matka wpuszczała dzielnicowego do mieszkania, jednak zawsze zaznaczała, że syn tam nie ma wstępu. Policjanci instruowali pana Marka, że by sprawę załatwić musi on założyć sprawę w sądzie cywilnym – mówi st. asp. Dawid Krajewski ,rzecznik Komendy Powiatowej Policji w Tczewie. Gdy pracownicy Ośrodka Pomocy Społecznej dowiedzieli się o wizycie dziennikarzy UWAGI! u pana Marka, wieczorem zabrali mężczyznę do schroniska. Wczoraj udało nam się skierować pana Marka do schroniska w Malborku. Dzięki Waszej wizycie udało się to, że pan Marek zrozumiał, że lepiej mu będzie w schronisku. Pracownik chodził tam wcześniej i zapraszał go do schroniska, ale tylko dobra wola podopiecznego może spowodować to, że zechce zmienić swój stan, w którym się znajduje – wyjaśnia Julita Jakubowska, dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Tczewie. Pracownicy Miejskiego Ośrodka Pomocy społecznej zapewniają, że będą intensywnie pracować nad sytuacją pana Marka. Mężczyzną zajmie się psycholog. Pan Marek złożył tez do sądu wniosek o to, by matka udostępniła mu mieszkanie. Niestety matka również wystąpiła do sądu, by unieważnić akt notarialny, który wcześniej podpisała z synem. Jeśli chcielibyście nas zainteresować tematem - czekamy na Wasze zgłoszenia. Wystarczy w mediach społecznościowych otagować swój wpis (z publicznymi ustawieniami) #tematdlauwagi. Monitorujemy sieć pod katem Waszych alertów.

Reading 4 minViews Mój syn bardzo szybko dorastał, zanim się zorientowałam, umawiał się z dziewczynami i zakochiwał. Jego pierwsze doświadczenie było niepowodzeniem, potem poszedł służyć do wojska, a kiedy wrócił, powiedział, że chce się ożenić. Nie ucieszyłam się z tej wiadomości, bo Artur był jeszcze bardzo młody. Nie byłam przeciwna małżeństwu, ale starałam się wytłumaczyć, że to bardzo poważny krok. Widziałam moją synową, wyglądała na miłą dziewczynę, odnosiła się do mnie z szacunkiem, była grzeczna. Ogólnie rzecz biorąc, poddałam się i dałam mu wolną rękę. Po ślubie dzieci zamieszkały ze mną. Mam duży dom, więc było wystarczająco dużo miejsca dla wszystkich. Nie miałam nic przeciwko wspólnemu zamieszkaniu, bo po śmierci męża czułam się samotna. Byłam w pracy 24 godziny na dobę, nie mielibyśmy zbyt wiele czasu, żeby się spotykać. Wkrótce moja synowa zaszła w ciążę, czekałam na wnuczkę jak na cud. Tyle, że Wiktoria bardzo się w tym czasie zmieniła. Przestała robić cokolwiek w domu, była niegrzeczna i myślała, że jest szefem. Moja synowa tylko jadła i oglądała telenowele, byłam dla niej jak służąca. Po pracy musiałam brać się do roboty, wszystko prać, gotować i sprzątać. Kiedy urodziła się Daria, byłam wniebowzięta. Mój syn musiał znaleźć inną pracę, bo potrzebował więcej pieniędzy. Synowa nadal nic nie robiła, czułam, że jestem wołem roboczym. Oprócz obowiązków domowych, przejęłam jeszcze opiekę nad moją wnuczką. Wiktoria Leżała z telefonem i zupełnie nie zwracała uwagi na płacz dziecka. W nocy również spała ze mną moja wnuczka, jej matka nie chciała do niej wstawać. W dzień też trudno jej było wyjść z wózkiem na spacer. Próbowałam jej mówić, że czas przestać być leniwym i zająć się swoimi obowiązkami, ale nawet mnie nie słuchała. Nie raz tłumaczyłam, że ciężko mi samej sobie ze wszystkim poradzić, ale czy ktoś mnie słyszał? Sterty naczyń, brud, pranie, Daria dorastająca sama, bez opieki matki. Pewnego dnia moja cierpliwość się skończyła, kiedy wróciłam z pracy do domu i zastałam znowu bałagan, zaczęłam sprzątać i gotować obiad, nagle weszła synowa: – Nakarm ją, chcę wziąć prysznic. – Nie zrobiłam jeszcze kolacji – powiedziałam – Ale ona jest głodna! – krzyknęła synowa. – Dlaczego nic nie gotowałaś przez cały dzień? Dlaczego nie posprzątałaś? Wróciłam do domu z pracy, a Ty co robiłaś? Nie możesz ugotować makaronu dla dziecka? Wiktoria się obraziła i poszła do swojej matki. Mój syn domaga się teraz, żebym ją przeprosiła. Powiedziała wszystkim, że ją wyrzuciłam, ale nie mam zamiaru przepraszać, nie czuję się winna.

Ojciec postanowił wrzucić z domu swojego 20-letniego syna. Chłopak w swojej relacji na Twitterze wyjawia szokujące powody jego decyzji. To, co zrobił mężczyzna, nigdy nie powinno mieć miejsca. -Ojciec wyrzucił mnie z domu, bo jestem gejem, napisał Adrian w swoim doświadczył homofobii i agresji ze strony swojej rodziny, a właściwie ojca. Kiedy postanowił wyznać im całą prawdę o swojej orientacji, jego świat legł w gruzach – ojciec postanowił wyrzucić go z domu. Takiej reakcji nie mógłby się spodziewać nawet w najgorszych przerażający w tej historii jest fakt, iż jego syn postanowił wyznać rodzinie, że jest gejem. Chyba możecie się domyślać, jak wyglądała jego reakcja… Co więcej, chłopak postanowił ją zrelacjonować na żywo to wstrząsające @andrewtneelAdrian, nasz dzisiejszy bohater jest jedną z tych osób, która zdecydowała się wyjawić swoim rodzicom prawdę o swojej orientacji. 20-letni chłopak nie chciał dłużej żyć w świecie przepełnionym kłamstwami. Reakcja rodziców całkowicie go zaskoczyła – agresja i brak zrozumienia to tylko nieliczne zachowania, z jakimi zetknął się wówczas relację rozpoczął od tego, że ojciec właśnie wyrzucił go z domu. Adrian dostał kwadrans na spakowanie swoich rzeczy i natychmiastową wyprowadzkę. Między mężczyznami doszło do szarpaninyAle bardziej niż fakt rękoczynów, zabolała go bierność ukochanej matki. Kobieta nie zrobiła zupełnie nic, aby stanąć w jego obronie. -Mówił, że jestem pedałem, śmieciem, szczurem i inne okrutne słowa i do wszystkiego przywoływał kościół ale najbardziej boli to, że nawet mama mnie nie broniła a nie powiedziałem ani jednego złego słowa- napisał Adrian. Po opublikowaniu wpisu spotkał się z lawiną komentarzy. Tym razem, o dziwo, w większości pozytywnych. Internauci chcieli mu pomóc i proponowali nocleg. Wśród chętnych znalazł się Redbad Klynstra. Przypomnijmy, że mężczyzna został wyrzucony z Na dobre i na złe za swój wpis dotyczący społeczeństwa ZDJĘCIA: @Klyn_KomarSetki osób pragnęło mu pomóc! @andrewtneelChłopak miał 15 minut na wyprowadzkę. ZOBACZ TEŻ:Mają miliardy na swoich kontach. Lista najbogatszych PolekMama niesłusznie skazanego Tomasza Komendy przeszła ciężkie chwile. Przyznała, że miała myśli samobójczeJamnik gigantycznych rozmiarów. Po śmierci właściciela ratownicy znaleźli psa, nie mogli uwierzyćGwiazda TVN zaręczyła się. Blond piękność pokazała spektakularny diamentNie żyje Jan KobuszewskiKiedy ksiądz powiedział Ewelinie, ile żąda za udzielenie ślubu, kobieta zdębiała. Takiej chciwości jeszcze nie widziała w swoim życiu

fot. Adobe Stock, Miałam spokojne życie, pracowitego i zaradnego męża, który opiekował się mną i rodziną. Prowadził niewielką firmę remontową. Dopóki bliźnięta, Renia i Marek, nie skończyły szkoły podstawowej, byłam w domu. Potem zatrudniłam się jako bibliotekarka w liceum, do którego trafiły dzieci, więc cały czas miałam je na oku. Byliśmy zwykłą rodziną. Taką jak większość Może nawet trochę nudną – wspólne obiady, niedzielne msze, spacery, wczasy. I nawet czas dorastania bliźniaków przeszedł niemal bezboleśnie. Jedynie Marek dwa razy przyszedł z prywatki podpity. Zajął się tym mąż i syn musiał odpracować kaca w jego firmie. Malował ściany lub sprzątał po remoncie. Chyba mu się to spodobało, bo postanowił pójść w ślady ojca i kiedyś przejąć zakład. Krzysztof się ucieszył. – Wiem, po co to wszystko robię i po co się staram – mówił. – A tak to nie wiedziałeś? – zadrwiłam. – Utrzymanie rodziny to za mało? – Przecież wiesz, co mam na myśli. Marek będzie moim dziedzicem – zakończył z dumą. Miał wtedy taki dziwny, rozczulający wyraz twarzy. Ech, ci mężczyźni. Po dwudziestu pięciu latach pracy i oszczędzania zebraliśmy trochę kapitału. Kiedy bliźniaki skończyły dwadzieścia jeden lat, podczas rodzinnego urodzinowego obiadu Krzysztof powiedział: – Jesteście dorośli. Aby wasze życie dobrze się zaczęło, założyliśmy wam z mamą konta, na których umieściliśmy po pewnej, takiej samej sumie. Wystarczy na niewielkie mieszkanie, podstawowe wyposażenie i rozruch. Jesteśmy z mamą do dyspozycji, gdybyście chcieli się poradzić, co z tym zrobić. Marek kupił sobie dwupokojowe mieszkanie i dobry samochód, Renia kawalerkę, wyjechała na staż do Paryża, potem wróciła i złapała pracę stylisty w telewizji. Kiedy była za granicą, bałam się, że pozna tam kogoś i nie wróci. Była mi po mężu najbliższą osobą. Nawet z przyjaciółkami nie miałam takiego kontaktu jak z córką. Myślę, że w pewnym sensie to było moją zgubą. Ale po kolei. Marek ożenił się w wieku dwudziestu pięciu lat z kobietą o pięć lat starszą z trzyletnim dzieckiem. Jakoś nigdy nie potrafiłam jej polubić. Mniej więcej w tym samym czasie wyszło na jaw, że Renia nigdy nie będzie miała męża. Co najwyżej żonę. To było jeszcze w czasach, kiedy ludziom w Polsce nie było łatwo wyjść z szafy, bo atmosfera na zewnątrz była o wiele bardziej nieprzyjazna niż nawet teraz. Ale nasza córka nam ufała i nie zawiodła się. Gdy tak patrzę wstecz, to widzę, że te moje bliźniaki nigdy nie zachowywały się tak samo. Zawsze wszystko robiły osobno, nigdy nie mogły się dogadać. To pogrzeb twego ojca! Co ty robisz? Renia nigdy nie prosiła nas o pieniądze. To co dostała, mądrze wykorzystała, a potem już liczyła na siebie. Tworzyła plany, biorąc pod uwagę swoje możliwości. Natomiast Marek zawsze miał rozmach, choć możliwości i środki – żadne. Co kończyło się potem złością, rozczarowaniem i obwinianiem nas, rodziców, o to, że nie ułatwiamy mu życia. Dopóki Krzysztof żył, to z nim nasz syn się wykłócał. Chodziło zazwyczaj o firmę, że aby przetrwać, trzeba się rozwijać, poszerzać działania, zatrudnić więcej ludzi, unowocześniać, no i trzeba wziąć wszystko na kredyt. Ale mój mąż nie lubił banków i nie pozwalał synowi szaleć. – Jak przejdę na emeryturę, to firma będzie twoja. Nie wcześniej – mówił. Krzysztof przeszedł na emeryturę, kiedy miał sześćdziesiąt pięć lat. Wtedy zaczęliśmy trochę jeździć po Europie. Zwiedzać. Marek zatarł ręce, wziął kredyty, zatrudnił ludzi… i po dwóch latach przyszedł do ojca po pieniądze na spłatę rat. Bo koniunktura się zmieniła, ale on ma pomysł, jak to przetrwać. Był pod ścianą, więc Krzysztof udzielił synowi pożyczki. I powiedział, co ten powinien zrobić, by wyprowadzić firmę na prostą. Marek wziął pieniądze i robił swoje. Pół roku później sytuacja się powtórzyła, ale tym razem mąż powiedział nie. – To co mamy, to jest nasze zabezpieczenie na starość – powiedział synowi. – Dostałeś więcej niż siostra. Masz firmę. Nie umiesz nią zarządzać, twoja sprawa. Mnie do tego już nie mieszaj. Mąż był łagodnym człowiekiem i wyrozumiałym. Ale miał też żelazny charakter. I jak coś zdecydował, to nie było zmiłuj. Syn o tym wiedział, więc wyszedł, trzasnął drzwiami i tyleśmy go widzieli. Na zewnątrz Krzysztof był spokojny, ale wiedziałam, że świadomość, że jego syn i spadkobierca niszczy wszystko, co on stworzył, męczy go, zabiera sen i spokój. Dlatego nie zdziwiłam się, gdy pewnego dnia dostał zawału. Dwa miesiące później, gdy dotarła do nas wieść, że komornik zajął maszyny, przyszedł drugi zawał, którego Krzyś nie przeżył. Z pogrzebu pamiętam tylko rozmowę z Markiem po konsolacji. – Mamo, wiem, że to nie najlepsza chwila, ale jestem pod ścianą. Potrzebuję dwudziestu tysięcy… – Oszalałeś? – głos Reni wibrował wzburzeniem. – Wynoś się, jeśli nie potrafisz się zachować. Wybuchła kłótnia, między siostrą a bratem, jego żoną a partnerką córki. Nie byłam w stanie zareagować. Dopiero gdy Teresa zaczęła wyzywać przeciwniczki od brudnych lesb, a Marek krzyczał, że wstydzi się siostry, poczułam oburzenie. Pierwszy raz w życiu zalała mnie złość i gorycz w najczystszej postaci. Wyrzuciłam syna i synową z domu. – To pogrzeb twojego ojca – płakałam. – A jak ty się zachowujesz? Jak możesz! Dostałeś już wszystko, co mogliśmy ci dać. To co zostało, ma mnie zapewnić spokojną starość. Uszanuj to. Kto sieje wiatr, zbiera burzę Nie widziałam syna przez następne pięć lat. Bolało mnie to. Myślałam, że przyjdzie, przeprosi. Zdecydowałam nawet, że dam mu te pieniądze. Ale nie pojawił się. Słyszałam, że kredyty spłaca kredytami, że nie ma zamówień, bo jakość usług spadła. No cóż, jeśli człowiek tylko tworzy wielkie plany, a zapomina o pracy u podstaw, tak to się kończy. I wtedy przyszedł kolejny cios. U Reni zdiagnozowano raka piersi. Walczyłyśmy przez dwa lata. Na lekarzy i terapie wydałyśmy wszystkie jej oszczędności, Karoliny i moje. Na próżno. Renia zmarła. Jej śmierć wepchnęła mnie w jakiś upiorny stupor. Nie jadłam, nie spałam, nie myłam się. Płakałam, a potem zastygłam. Ludzie coś do mnie mówili, czegoś ode mnie chcieli. Słyszałam jakieś kłótnie i nalegania. Ale to wszystko działo się jakoś obok mnie. W głowie miałam ocean żalu i tęsknoty. Trwało to pół roku. W końcu wyszłam z tego stanu przy pomocy lekarzy z oddziału psychiatrycznego. I nagle znalazłam się w świecie z powieści Kafki. Nie miałam już domu. Mieszkanie przejął mój syn i sprzedał, by spłacić długi. Nie miałam biżuterii, z wyjątkiem obrączki i pierścionka zaręczynowego. Miałam trochę ubrań, których nie udało mu się sprzedać. Nie miałam pieniędzy na koncie, moją emeryturę pobierał syn. Ja nie miałam do niej prawa. On był moim prawnym opiekunem. – Ale jak? – patrzyłam w osłupieniu na Karolinę, która w ciągu tego pół roku postarzała się i posiwiała. – Nie udało mi się pani ochronić – powiedziała cicho. – Według prawa, jestem obcą osobą. On jest pani synem. Pani nie była w stanie się bronić. Wysyłałam pisma do sądu, policji z opiniami lekarzy, że przeżyła pani szok i trzeba dać pani czas na powrót do zdrowia. Ale nie wzięli tego pod uwagę. Nikogo nic nie obchodziło. Chcieli jak najszybciej pozbyć się sprawy. Skoro syn chce matkę ubezwłasnowolnić, a ona nie protestuje, to o co tu walczyć? Tak mi przykro, pani Alinko. Bardzo panią przepraszam – wyszeptała, a po jej policzku popłynęły łzy. W swoim życiu znałam dwie ubezwłasnowolnione osoby. Jedną był syn sąsiadki, który miał zespół Downa. Drugą osobą był schizofrenik, który kompletnie nie miał kontaktu z rzeczywistością. Nie zastanawiałam się, co oznacza ubezwłasnowolnienie. Teraz już wiem. Nie jest się panem siebie. Nie mam żadnych praw. Nie mogę pracować, brać kredytów ani głosować. Nic nie mogę, nawet nie mam prawa zdecydować, co zrobić ze swoim życiem. Karolina chciała wziąć mnie do siebie, zaopiekować się mną, ja mówiłam wszystkim, że tego właśnie chcę, ale mój opiekun prawny, czyli syn, nie zgodził się i umieścił mnie w domu opieki. – Kiedyś poprosiłem cię o pieniądze, a ty wyrzuciłaś mnie z domu – powiedział. – A potem wszystko oddałaś tej przybłędzie. Kto sieje wiatr, zbiera burzę! Gdzie popełniłam błąd? Czy naprawdę zasłużyłam na to, co mnie spotkało? Czytaj także:„Przespałam się z mężem kuzynki na ich weselu. Zrobiłam to z premedytacją, chciałam uszczknąć trochę tortu dla siebie”„Mąż okłamał mnie, że jest bezpłodny, a tak naprawdę sam pozbawił się płodności. Bał się, złapania na dziecko”„Wybierałam suknię ślubną, a on zabawiał się z moją matką. Nakryłam ich na gorącym uczynku w moim rodzinnym domu”

"Kartki z pamiętnika matki" to cykl który powstał dla mam i ojców, którzy wirują w tornadach swoich dramatów, dla nas - mam i ojców którzy krzyczą bezgłośnie. Chociaż wiem, że nie jestem sama, że takich rodziców jak ja są setki, mam świadomość, że bardzo trudno podzielić się swoim problemem i wstydem jaki mu towarzyszy. Dlatego kiedy otrzymałam mail zatytułowany "Matka narkomana", zanim w ogóle go przeczytałam, wzięłam głęboki historieWiedziałam, że w tej historii znajdę fragment własnej. Nie myliłam się. Nie potrafiłam powstrzymać napływających do oczu łez, przy każdym kolejnym czytanym zdaniu. Poczułam się tak jakby Agnieszka, autorka listu, otworzyła mi szeroko drzwi i zaprosiła do swojego domu. Choć nasze opowieści są podobne, różnią się, jak ona sama powiedziała, milionami detali. Sytuacją w domu, przeżywanymi emocjami, wsparciem bliskich lub jego brakiem. Jesteśmy inne, ale obie nosimy nasz bagaż, wypchany po brzegi bólem, lękiem, niepewnością, złością i bezsilnością. ListTuż po lekturze napisałam do Agnieszki i poprosiłam o możliwość podzielenia się jej historią na łamach cyklu. Dlaczego? Wiem, że tworząc społeczność, mamy dużo większe szanse na to by pomóc sobie wzajemnie. Każda kolejna matka, czy ojciec, którzy chcą mówić o problemie, jakim jest uzależnienie od narkotyków wśród młodzieży, przyczynią się do tego, że coraz więcej osób zrozumie i nauczy się pomagać. Jeśli inni rodzice usłyszą nasz wspólny głos, może zastanowią się zanim wydadzą wyrok, zanim dokonają oceny, może zauważą, że w ich domach jest dziecko, które potrzebuje więcej uwagi, zrozumienia, miłości, albo wyraźnych granic? Może dzięki temu uratujemy nasze i ich dzieci? Dzień dobry, mam na imię Agnieszka i jestem matką narkomana. Syn ma 19 lat, jest uzależniony od marihuany. W dorosłe życie wszedł z wyrokiem za posiadanie i handel narkotykami. Wszystko zaczęło się gdy miał 14 lat. Wtedy na świat przyszedł jego niepełnosprawny brat. Nasz świat się zmienił. Nie bardzo miałam dla niego czas, wydawało mi się, że jest "duży i zrozumie", teraz wiem, że tak to nie działa... Znalazł sobie "rodzinę", która czas dla niego miała zawsze. Koledzy stali się najważniejsi i tak jest niestety do dziś. Dwa lata temu uciekł z domu. Wybrał moment, gdy z młodszym synem byłam na turnusie rehabilitacyjnym... Nie było go dwa miesiące. Kiedy skończył 17 lat został aresztowany po próbie napaści na mnie, znaleźli przy nim sporą ilość narkotyków. Trafił do aresztu. Wybuchła pandemia, został zwolniony do domu, czekał na wyrok. W lipcu 2020 został skazany na rok w zawieszeniu na dwa lata, obowiązek terapii i nauki w szkole. Niestety nie wyciągnął żadnych wniosków z tej lekcji. W marcu zeszłego roku wyrzuciłam go z domu. Nie dawałam już rady. Mój mąż (jego ojczym) bardzo mnie wspierał i razem walczyliśmy o to, by zgodził się na leczenie zamknięte. Stąd też ten drastyczny krok - wyrzuciliśmy go z domuby sięgnął dna. Niestety nie powiodło się, przygarnęli go dziadkowie, bo przecież tak się nie robi... Co ze mnie za rodzic, że wyrzucam własne dziecko? Bardzo szybko przekonali się z kim mają do czynienia, niestety nie chcieli tego pokazać i udawali że wszystko jest dobrze, że mu pomogli i on wychodzi na prostą... Do momentu, gdy naćpani koledzy wpadli do nich do domu z młotkami i zaczęli ich straszyć że ich zabiją, ponieważ mój syn, którego bardzo wtedy pobili, jest im winny pieniądze. To był moment gdy on wydawałoby się zrozumiał. Załatwił sobie pracę za granicą. (...) Niestety pół roku później wrócił do Polski , do znajomych i używek... Serce pęka, matka w głębi zawsze wierzy w swoje dziecko... Pozdrawiam serdecznie Agnieszka."W tym liście jest żal, złość, jest poczucie winy i wdzięczność, jest też wciąż tląca się nadzieja. Znam każdą z tych emocji, dlatego "przytuliłam" Agnieszkę i obiecałam sobie, że zgromadzę matki i ojców, których życiem rządzi nałóg ich dziecka, że znajdziemy razem sposób na zło. Przecież dobro zawsze zwycięża, szczególnie kiedy stanie się całą armią. Mam na imię Patrycja, jestem częścią internetowej redakcji Dzień Dobry TVN. Mój syn jest uzależniony od marihuany, ma za sobą kilka prób samobójczych. Cykl "Kartki z pamiętnika" powstał dla was i dla mnie. Przeczytacie tu historię moją i mojego syna. Historię kobiety i matki wyjątkowego nastolatka. Chcę, aby była to nasza wspólna droga do domu pełnego miłości i spokoju. Ufam, że tę drogę znajdziemy razem, dzięki doświadczeniom, rozmowom i spotkaniom ze specjalistami, lekarzami i terapeutami, które codziennie będę opisywała na kartkach tego pamiętnika, z ciepłą myślą o was. Jeśli jesteś w podobnej sytuacji i chcesz o tym porozmawiać, opowiedzieć nam swoją historię - napisz do mnie na adres redakcji: ddtvnonline@ serwisem kobiecym i tworzymy dla Was treści związane ze stylem życia. Pamiętamy jednak o sytuacji w Ukrainie. Chcesz pomóc? Sprawdź, co możesz zrobić. Pomoc. Informacje. także:Autor:Patrycja SibilskaŹródło zdjęcia głównego: yacobchuk/Getty Images

Wojtuś, dokąd się wybierasz? – spytałam. Była północ. Mój czternastoletni syn kucał w przedpokoju, próbując rozplątać sznurówki. Obok stał jego szkolny plecak. Dopiero po chwili zauważyłam, że kurtkę włożył wprost na piżamę. Działo się coś niedobrego. Wojtek spojrzał na mnie i już wiedziałem, że moje podejrzenia są zasadne. Łzy spływały po jego zaczerwienionej twarzy. – Co się stało?! – dopadłam do niego, złapałam za ramiona. Wyrwał mi się z wściekłością. Zacisnął pięści. Nigdy go takim nie widziałam. Założył trampki, zarzucił plecak na ramię i wstał. – Nie będę mieszkać z tym gnojem! – warknął przez łzy. – Przenoszę się do babci. Byłam w szoku. Jego słowa, zachowanie... – Synku, nie wychodź – błagałam. – Porozmawiajmy. Wyciągnęłam rękę, żeby go zatrzymać, ale złapał już za klamkę. – Zrób z nim porządek – wykrztusił na koniec i wyszedł, trzaskając drzwiami. Oniemiałam. Poczucie klęski było paraliżujące, osunęłam się po ścianie. Moi kochani synkowie. Wojtek... Janek... Co się tutaj działo? – Janek! Zerwałam się na równe nogi i pobiegłam do pokoju chłopców. Zapaliłam światło. Zdębiałam. Mój starszy syn siedział na kanapie wpatrzony w przestrzeń. Coś mówił. – I co ty sobie myślisz w ogóle? Taki jesteś mądry? – powtarzał jak katarynka. Rozmawiał z powietrzem, jakby miał halucynacje. Wzięłam kilka głębokich wdechów, żeby opanować narastającą panikę, usiadłam obok niego i delikatnie wzięłam go za rękę. – Janku, wszystko w porządku? Tu nikogo nie ma. Zamilkł i obrócił głowę w moją stronę. Patrzył przekrwionymi oczami tak, jakby mnie nie widział, ale po chwili zamrugał kilkakrotnie i wrócił do rzeczywistości. – Mama? – sprawiał wrażenie zdziwionego. – U mnie okej. Szczyl się wyprowadził. Super. Mam pokój dla siebie – wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Nie mów tak – żachnęłam się. – To twój brat. Obaj dawno powinniście spać, a on uciekł. Natychmiast mi powiedz, co się stało. Zamieniłam się w słuch. Janek tymczasem odgarnął kołdrę i jakby nigdy nic położył się spać. Potrząsnęłam nim kilka razy, ale ani myślał otworzyć oczu. Odwrócił się do ściany i zaczął chrapać. Jak mogłam nie widzieć, co się z nim dzieje?! Wstałam. Zostawiłam uchylone drzwi i przeszłam do salonu. Odczekałam piętnaście minut, w trakcie których Wojtek powinien dotrzeć do domu mojej matki. Na szczęście mieszkała niedaleko. Wzięłam telefon i wybrałam numer. – Tak, Wojtuś przyszedł do nas przed chwilą. Jest w toalecie. Rozkładam mu kanapę w pokoju gościnnym. Pogadamy jutro, dobrze? Spróbuj się nie martwić. Łatwo powiedzieć, trudnej wykonać. Najważniejsze, że obaj moi synowie byli bezpieczni. Następnego ranka Janek wyskoczył z pokoju ubrany, gotowy do wyjścia na uczelnię, uśmiechnięty, rzucił w przelocie „cześć, pa” i tyle go widziałam. Zadzwoniłam do mamy. Wojtek był już w szkole. Mamie udało się z niego wydobyć tylko tyle, że nie chce mieszkać w pokoju razem z bratem. Nie chciał powiedzieć dlaczego. Stwierdził, że to moja rola, by zrobić z Jankiem porządek. Problem w tym, że nie wiedziałam, o co chodzi. Mama też była skołowana, bo do tej pory chłopcy się uwielbiali. Cichy, spokojny, rozsądny Wojtek był zapatrzony w wesołego, pełnego energii, wygadanego Janka. Żadna z nas nie zauważyła wcześniej zmian w relacjach między nimi. Janek zadzwonił wieczorem. Powiedział, że pomaga koledze w malowaniu pokoju, więc zostanie u niego na noc. Nie miałam innego wyjścia, jak odłożyć rozmowę do czasu jego powrotu. Wrócił nad ranem i poszedł prosto do pokoju. Ruszyłam za nim. – Jestem zmęczony – wyjęczał, padając na łóżko. – Beznadziejnie zmęczony. Cały świat jest beznadziejny. Zdawał się otępiały, przybity. Nawet pociągał nosem, jakby płakał. Niemniej zasnął błyskawicznie. To była sobota. Zabrałam klucz Janka, zamknęłam drzwi mieszkania od zewnątrz i poszłam do mamy. Musiałam przepytać Wojtka. Siedział na kanapie. Przywitał się, ale zaraz stwierdził: – Idę na podwórko. Porozmawiaj z babcią. Mama zrobiła herbatę. – To nie będzie łatwa rozmowa, Marzenko, ale sprawa jest poważna. Musimy coś zrobić – zaczęła z grobową miną. – Janek bierze jakieś prochy. Zakręciło mi się w głowie. – Mój Janek? To jakiś absurd! Kto ci tak powiedział?! – Wojtek – wyjaśniła. – Namówiłam go do zwierzeń i jest pewien tego, co mówi. Przyłapał Janka. To poważny problem. Jakiś chłopak z jego szkoły zapadł po nich w śpiączkę. Wie, jakie są objawy i nieraz widział je u Janka. – Mój Boże… – szepnęłam. „A może to nieprawda”, łudziłam się. „Może Wojtuś przesadza, pokłócił się o coś z bratem i teraz…” Mama wręczyła mi plik kartek. – Zobacz, tu są wszystkie najważniejsze informacje. Skoncentrowałam wzrok na wydrukach. Im więcej czytałam, tym bardziej docierało do mnie, że to niestety nie jest pomyłka. Osoba zażywająca dopalacze może dużo spać, mieć przekrwione, napuchnięte oczy. Opis idealnie pasował do Janka. A ja głupia myślałam, że to ze zmęczenia, bo łączył studia z pracą. Uzależniony od dopalaczy może mieć też urojenia albo stany depresyjne. Znów wszystko pasowało do Janka. Spojrzałam znad kartek na mamę. – Piszą tu, że to mieszanka trucizn groźnych jak muchomory. Mogą prowadzić do zawału serca, udaru mózgu, niewydolności nerek lub samobójstwa. Chryste! Muszę go ratować! Zerwałam się z kanapy. – Marzenko, spokojnie – mitygowała mama. – Janek jest na razie cały i zdrowy. Niech śpi. Niech się wyśpi, otrzeźwieje. Ale potem bez poważnej rozmowy i konkretnych ustaleń się nie obędzie. – Jak mogłam być tak ślepa? Mama objęła mnie mocno. – Nie jesteś w stanie kontrolować wszystkiego – powiedziała. – Ale teraz już wiesz i musisz zareagować. Przed wyjściem przytuliłam Wojtka, przeprosiłam, podziękowałam za powiedzenie prawdy o Janku. Obiecałam, że jeszcze dziś to załatwię, tak by mógł wrócić do domu. Rozstaliśmy się w zgodzie. Teraz czekało mnie najtrudniejsze zadanie. Nie mogę pozwolić mu zniszczyć naszej rodziny! Gdy wróciłam do mieszkania Janek siedział w kuchni. Wyglądał na przytomnego i odprężonego. Chyba nic nie brał. Bez zbędnych wstępów powiedziałam, co wiem. Zablefowałam, że znalazłam w jego spodniach pustą torebkę po dopalaczach. Musiałam trafić, bo się przyznał. – Twoja przygoda z dopalaczami właśnie się skończyła – oświadczyłam. Obiecał, że już nigdy nie weźmie. Ja obiecałam, że będę go wspierać, ale ostrzegłam też, że będę konsekwentna w sprawowaniu kontroli. Od tej pory miał dzwonić codziennie w południe, wracać od razu po zajęciach, wieczory spędzać w domu. Jeśli chciał się spotkać z kolegą, to tylko w mojej obecności. Zmusiłam go, by zadzwonił na telefon zaufania. Wypytaliśmy o radzenie sobie ze skutkami uzależnień. Dostaliśmy numer do poradni. Janek zobowiązał się, że tam pójdzie. To była bardzo szczera, długa i bolesna rozmowa, ale czułam, że złapałam z synem kontakt. Jeszcze tego samego dnia przeniosłam swoje rzeczy z sypialni do salonu. Wojtek dostał oddzielny pokój i zgodził się wrócić. Gdy przekładał ciuchy na opróżnione przeze mnie półki, byłam szczęśliwa jak nigdy. Miałam z powrotem swoich synów. Niestety sielanka nie trwała długo. Pewnego wieczoru do Janka przyszedł kolega. Syn odzyskał moje zaufanie – bo bardzo chciałam mu ufać – więc pozwoliłam im zamknąć drzwi. Po jakimś czasie włączyli muzykę. Głośno. Akurat oglądaliśmy z Wojtkiem film. Spojrzeliśmy na siebie – on był wściekły, ja przerażona i zawiedziona. Oboje wiedzieliśmy, co jest grane. Dotarły do nas pokrzykiwania Janka i jego kumpla, wybuchy radości, hałas przewracanych krzeseł. Wojtek wstał z zaciętą miną. – Poczekaj – złapałam go za rękę. Zrozumiałam, że jeśli znów odejdzie, tym razem nie wróci. Nie mogłam na to pozwolić. Nie mogłam stracić ich obu! Gdy wdrażałam się w temat uzależnień, zaznajomiłam się z opowieściami rodziców. Współuzależnionych z powodu swoich dzieci, równie zagubionych i nieszczęśliwych jak one, czasem nawet bardziej, bo ich nic nie znieczulało. Brnęli w mrok, pozwalali się okradać, oszukiwać, dręczyć, bo wciąż mieli nadzieję, wciąż wybaczali, dawali kolejne szanse, a dzieciak pogrążał się coraz bardziej, ciągnąc całą rodzinę za sobą. Nie chciałam tak… Wparowałam do pokoju Janka. Chłopcy szaleli. Obijali się o ściany jak trafione bombowce. Zahaczali o różne przedmioty, zrzucając je na podłogę. Torebki po dopalaczach leżały na biurku. Nawet się nie kryli. – Wynocha! – wrzasnęłam do kumpla syna. Z radością zabrał kurtkę i pognał do drzwi. Wyłączyłam muzykę. Kazałam Jankowi się uspokoić. – Matka, wyluzuj – zachichotał. – Mam tylko jedno życie, co nie? Trzasnęłam go w twarz. To był niekontrolowany odruch, silniejszy ode mnie, ale odniósł skutek. Janek zatrzymał się z rozdziawionymi ustami. – Nie pozwolę ci zniszczyć tej rodziny! – powiedziałam twardo. To był moment, w którym podjęłam decyzję. Z pomocą Wojtka wsadziłam Janka do auta i zawiozłam go do szpitala. Zabrali go na odtrucie, kazali wrócić nad ranem. Miałam całą noc, by wszystko dokładnie przemyśleć i nie znalazłam innego wyjścia. Musiałam ratować jednego syna przed drugim. Kiedy Janek wyszedł ze szpitala, załatwiłam mu pokój na stancji, który opłaciłam za trzy miesiące z góry. Zaprowadziłam go do psychologa. Powiedziałam, że zawsze może do mnie dzwonić, ale póki się nie opamięta, ma się trzymać od nas z daleka. Rozmawiamy codziennie. Twierdzi, że regularnie chodzi na terapię. Na razie Wojtek nie chce z nim gadać, ale nic na siłę. Najważniejsze, że mój młodszy syn odzyskał spokój; znów się uśmiecha i czuje się bezpieczny we własnym domu. Mój uśmiech zaprawiony jest goryczą. Martwię się o Janka. Chyba już nigdy nie przestanę. Pozostaje mi nadzieja, iż mój pierworodny nauczy się cieszyć życiem jak kiedyś – naturalnie, prawdziwie, bez zabójczych wspomagaczy. Marzena, 44 lata Czytaj także: „Z dobrej woli pomogłam synowi przy wychowaniu wnuka. Z czasem stałam się ich służbą, a oni zaczęli mnie wyśmiewać” „Córka po stracie babci ma okropną traumę. Widziała śmierć na własne oczy, zamknęła się w sobie i przestała mówić” „Przyłapałam syna i jego kolegów na oglądaniu sprośnych zdjęć. Okazało się, że byli na nich rodzice jednego z chłopców”

i Urszula wyrzuciła męża z domu Wokalistka Urszula Kasprzak (62 l.), znana z hitu „Dmuchawce, latawce, wiatr” opowiedziała o swoich dwóch małżeństwach. Okazuje się, że jej życie prywatne pełne było dramatów. Pierwszego męża trzymała za ręce, gdy ten umierał na raka. Później szybko związała się z o 20 lat młodszym dźwiękowcem, Tomaszem Kujawskim. Mężczyzna uzależnił się od alkoholu i narkotyków. Urszuli nie pozostało nic innego, jak wyrzucić go z domu. Urszula znalazła w życiu dwie wielkie miłości. Niestety, obie były pełne dramatów... Gdy jej pierwszy mąż, gitarzysta Stanisław Zybowski, zmarł na raka, Urszula nie widziała sensu życia. Tym większym szokiem dla jej otoczenia było, gdy 1,5 roku później zaszła w ciążę ze swoim dźwiękowcem - młodszym aż o 20 lat Tomaszem Kujawskim. Para musiała mierzyć się z atakami, że związała się tak szybko po śmierci pierwszego męża piosenkarki. ZOBACZ TEŻ: Ludzie przyjeżdżają tu po odkupienie win. Raz w roku można dostać rozgrzeszenie Po śmierci Stanisława Zybowskiego Urszula związała się z młodszym o 20 lat Tomaszem Kujawskim - Tomek walczył z wiatrakami. Rozpaczliwie próbował udowodnić, że jest tym właściwym mężczyzną, bo mnie kocha. Próbował te stresy uśpić alkoholem, a że miał kaskę, to i innymi używkami: koksem, trawą czy co tam było dostępne. Aż w końcu przestał nad sobą panować. Pogrążał się w sobie i uzależnieniach - opisała wokalistka w swojej autobiografii pt. "Urszula". NIE PRZEGAP: Zamurowało nas. Tak Urszula wygląda w wieku 62 lat. To naprawdę ona?! Drugi mąż Urszuli miał problemy z alkoholem i narkotykami. Artystka nie zdawała sobie sprawy z uzależnienia Gwiazda długo nie zdawała sobie sprawy z uzależnienia męża. I chroniła go. - Oczywiście zazwyczaj usiłowałam go wytłumaczyć. Brałam pod uwagę, przez co przechodzi. Słowem, byłam współuzależniona. To również moje pobłażanie sprawiło, że tak się rozwijał, rozwijał, rozkręcał, rozkręcał… W końcu odbił się od ściany. Wiedzieliśmy, że dalej tak być nie może, że musi nam ktoś pomóc, bo sami z tego nie wyjdziemy. Nie spodziewał się jednak, że każę mu się wyprowadzić, że zagrożę rozstaniem. No ale cóż… Za bardzo się pogubiliśmy, przestaliśmy się dogadywać, przez co tkwiłam ciągle w jakimś wewnętrznym napięciu. A ja lubię mieć spokój i w sobie, i w domu. Nie było więc innego wyjścia niż rozstanie. Terapia szokowa - opisała Urszula w książce. Urszula wyrzuciła z domu męża. Była pewna swojej decyzji - Choć ta decyzja dużo mnie kosztowała. Intuicja mi jednak mówiła, że postępuję słusznie. (...) Decyzję o rozstaniu podjęłam ja, to fakt, ale po kilku latach Tomek mi za nią podziękował. Bo dzięki temu, że wtedy „wyrzuciłam go z domu”, musiał się zmierzyć z rzeczywistością. Znalazł ośrodek odwykowy w Charcicach koło Poznania i z własnej woli zgłosił się do niego na leczenie. Mało tego! Dał się w nim zamknąć na dwa miesiące i poddał rygorowi, który tam panuje - wspomina piosenkarka z wielką ulgą. Dzięki tej decyzji Urszula i Tomasz Kujawski są dziś wspaniałym małżeństwem, a ich wspólny syn - Szymon - ma już 19 lat.

fot. Fotolia Dobrze wiedziałam, że Adrian ma dziewczynę. Sam mi się do tego przyznał. Nie mam zwyczaju budować swojego szczęścia na cudzym nieszczęściu, więc chociaż bardzo mi się spodobał, obiecałam sobie, że będę się trzymać od niego z daleka. Ale serce nie sługa. Kiedy któregoś dnia zadzwonił i zaproponował spotkanie, nie wahałam się ani chwili. Umówiliśmy się na jedną randkę, potem drugą i trzecią. Po czwartej uznaliśmy, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Adrian nie od razu zerwał z tamtą dziewczyną Dla mnie było oczywiste, że jak się zaczyna nowy związek, to trzeba zakończyć stary. Ale dla mojego ukochanego – już nie do końca. – Monika jest bardzo wrażliwa. Boję się, że jak odejdę tak po prostu, z dnia na dzień, to wpadnie w depresję i nałyka się jakichś prochów – tłumaczył. – Co chcesz przez to powiedzieć? Do końca życia zamierzasz działać na dwa fronty? – zdenerwowałam się. – No pewnie, że nie. Ale muszę ją delikatnie przygotować do zerwania, spokojnie wytłumaczyć, że między nami koniec, a potem… pocieszyć ją jakoś. Nie mogę tak nagle przestać się z nią widywać. Chyba to rozumiesz, prawda? – dopytywał się. – W porządku, ale mam nadzieję, że to będą tylko przyjacielskie spotkania – odparłam, Nie podobała mi się ta cała sytuacja, lecz obawiałam się, że jeśli się postawię, to mój ukochany pomyśli, że mu nie ufam, i wróci do tamtej. Wtedy jeszcze nie byłam pewna jego uczuć. Musiałam tolerować ich spotkania, choć trzeba przyznać, że Adrian nie przesadzał z pocieszaniem Moniki. Nie gnał do niej po każdym telefonie, mimo że potrafiła wydzwaniać po kilka razy dziennie. Spotykał się z nią najwyżej raz w tygodniu. I zawsze mnie uprzedzał, że do niej jedzie. Teoretycznie więc nie miałam powodów do zazdrości… Ale oczywiście byłam zazdrosna. I to coraz bardziej. Żadna dziewczyna chyba nie lubi, gdy nad związkiem krąży widmo byłej. Zaciskałam jednak zęby i robiłam dobrą minę do złej gry. Liczyłam na to, że te wizyty wkrótce się skończą. Tymczasem minął miesiąc, potem drugi i trzeci – i nic się w tej kwestii nie zmieniało. Powoli traciłam cierpliwość. Obiecałam sobie, że przy najbliższej nadarzającej się okazji postawię Adrianowi ultimatum: albo ona, albo ja. Okazja trafiła się pół roku później Rodzice uznali, że jestem już wystarczająco samodzielna, żeby opuścić rodzinny dom. I podarowali mi mieszkanie, które odziedziczyli po babci. Byłam zachwycona. Spakowałam swoje rzeczy i natychmiast się tam przeprowadziłam. Adrian oczywiście chciał zamieszkać ze mną. – Możesz się wprowadzić choćby jutro. Ale pod jednym warunkiem: przestaniesz się widywać z Moniką. Miała już mnóstwo czasu, żeby otrząsnąć się po waszym rozstaniu – powiedziałam. – W porządku, kochanie, skończę to. I tak długo byłaś cierpliwa. Jestem ci za to bardzo wdzięczny – odparł. Odetchnęłam z ulgą. Miałam nadzieję, że Monika należy już do przeszłości i nigdy więcej o niej nie usłyszę. Zamieszkaliśmy razem. To była bardzo dobra decyzja. Okazało się, że świetnie się dogadujemy i uzupełniamy. Wiele par przeżywa kryzys, gdy przychodzi im zmierzyć się z szarą rzeczywistością i problemami dnia codziennego. Kłócą się o drobiazgi, wytykają sobie wady. Ale nie my. Nasza miłość rozkwitła. Kiedy więc Adrian poprosił mnie o rękę, zgodziłam się. Myślałam, że nic nie jest w stanie zmącić naszego szczęścia. Że tak jak zaplanowaliśmy, wiosną przyszłego roku weźmiemy ślub i będziemy żyli długo i szczęśliwie. Jednak ostatnio stało się coś co sprawiło, że zwątpiłam w naszą bajkową przyszłość. Nigdy nie zapomnę tamtego letniego popołudnia Wyszłam z pracy w znakomitym humorze, bo szef napomknął, że dostanę awans. Do tego otrzymałam wiadomość od mamy, że jakaś para wycofała rezerwację sali, którą wymarzyłam sobie na wesele, i możemy wskoczyć na jej miejsce. Właśnie miałam wsiąść do samochodu, gdy jak spod ziemi wyrosła przede mną młoda dziewczyna. Trzymała za rękę na oko dwuletniego chłopczyka. – Masz na imię Iwona, prawda? – zapytała mnie znienacka. – Tak, a o co chodzi? – zdziwiłam się. – Jestem Monika. Na pewno o mnie słyszałaś. Byłam dziewczyną Adriana, zanim rozwaliłaś nasz związek – powiedziała, a ja zamarłam na chwilę, ale szybko się opanowałam. – Czego chcesz? – warknęłam – Podobno planujecie z Adrianem ślub… – zaczęła. – Owszem, ale tobie nic do tego – przerwałam jej rozeźlona. – Jasne, że nie. Ale to bardzo poważny krok, na całe życie. A ty chyba nie wiesz wszystkiego o swoim narzeczonym… – zawiesiła głos – Na przykład czego? – A tego, że ma dziecko. To jest Piotruś, jego syn – wypaliła, wskazując na chłopczyka stojącego obok. – Nie żartuj sobie – prychnęłam. – To wcale nie żart. Zobacz, tu jest akt urodzenia Piotrusia, z nazwiskiem Adriana… I oświadczenie, że będzie płacił na niego alimenty. Co miesiąc przelewa mi na konto pieniądze – wcisnęła mi do ręki dokumenty, a ja poczułam, jak oblewa mnie fala gorąca. – Po co mi to pokazujesz? – Dla twojego dobra. Żebyś wiedziała, na czym stoisz. Adrian jest wprost zakochany w synku. Regularnie go odwiedza, bawi się z nim, czyta mu bajki… – zaczęła wyliczać. – No i bardzo dobrze – przerwałam jej. – To tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że Adrian jest wspaniałym, odpowiedzialnym człowiekiem i powinnam za niego wyjść. Inni faceci uciekają przed nieślubnymi dziećmi. – Skoro tak, to życzę szczęścia – uśmiechnęła się dziwnie. – Nie dziękuję, żeby nie zapeszać – odparłam i nie czekając, aż się odezwie, wsiadłam do samochodu i ruszyłam z piskiem opon. Już nie uważałam Adriana za wspaniałego człowieka Gdyby w tamtej chwili stał obok mnie, pewnie bym go zamordowała. Powiedziałam tak, bo nie chciałam, żeby jego była dziewczyna zobaczyła, w jak wielki szok wprawiła mnie ta wiadomość. Ależ miałaby satysfakcję… A ja jakoś nie wierzyłam w jej szczere intencje. Czułam, że chce nas poróżnić i odzyskać byłego chłopaka. Nie ujechałam daleko. Byłam tak wściekła i roztrzęsiona, że nie potrafiłam skupić się na prowadzeniu samochodu. Zaparkowałam kilka ulic dalej i zadzwoniłam do Adriana. – Ty pieprzony oszuście, nienawidzę cię – wydarłam się na niego. – O co ci chodzi? – przeraził się moim wybuchem. – O co? O twoje dziecko. Słodziutkiego i ślicznego Piotrusia, którego ponoć kochasz nad życie – krzyczałam. Po drugiej stronie słuchawki zapanowała długa cisza. – Już wiesz? – usłyszałam wreszcie. – Owszem. Twoja Monisia mi go przed chwilą przedstawiła. – Miałem ci powiedzieć – westchnął. – Kiedy? Jeszcze przed ślubem czy dopiero po nim? A może nigdy? – nie odpuszczałam. – Chciałeś mnie oszukać, to podłe, to… – Słuchaj, to nie jest rozmowa na telefon – przerwał mi. – Jak wrócę do domu, wszystko ci wyjaśnię. – Tu nie ma co wyjaśniać. A do domu możesz przyjść. Zapraszam. Ale tylko po to, by spakować swoje rzeczy. Nie zamierzam z tobą rozmawiać – rzuciłam i rozłączyłam się. Adrian przyjechał do mojego mieszkania bardzo późno. Może bał się stanąć ze mną twarzą w twarz, zanim trochę ochłonę, a może najpierw pojechał do Moniki „podziękować” jej za to, co zrobiła. W każdym razie miałam kilka godzin, żeby się nieco uspokoić i przemyśleć pewne sprawy. Nadal byłam na niego wściekła, ale postanowiłam go wysłuchać. Uznałam, że to mu się ode mnie należy. Byłam z nim przecież taka szczęśliwa! Przyszedł skruszony, z wielkim bukietem kwiatów Kajał się, przepraszał. Tłumaczył, że dziecko zostało poczęte tuż przed tym, jak się poznaliśmy; że mnie nie zdradził. A nie powiedział mi o jego istnieniu, bo bał się, że go rzucę. – Kocham cię nad życie. Ale jeśli nie jesteś mi w stanie wybaczyć, to odejdę – powiedział na koniec. Od tamtej pory minęły dwa miesiące. Adrian mieszka u swojej mamy, bo jednak kazałam mu się wyprowadzić. Mimo przeprosin czułam się tak zraniona, że nie mogłam na niego patrzeć. Nawet ślub odwołałam. Ale im dłużej go przy mnie nie ma, tym częściej łapię się na tym, że bardzo za nim tęsknię. Chciałabym, żeby tak jak dawniej wziął mnie w ramiona, pocałował. Od jego mamy wiem, że ciągle ma nadzieję na wybaczenie. Może więc jednak powinnam zadzwonić i powiedzieć, żeby wrócił…? Tylko co będzie dalej? Czy kiedyś wybaczę mu to, że mnie oszukał? I zaakceptuję istnienie jego dziecka? Przecież nie mogę zabronić mu kontaktów z synem. To byłoby nieludzkie… Czytaj także:„Moja siostra znalazła miłość, ja nie. Nakłamałam jej, że narzeczony ją zdradza, bo zjadała mnie zazdrość”„W ciąży z przerażeniem patrzyłam na każdy dodatkowy kilogram. Prawie poroniłam, bo wymiotowałam po każdym posiłku”„Dla żony praca jest ważniejsza niż córka i ja. W naszym domu nie było miłości - póki nie zatrudniliśmy opiekunki”

Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź 1 2010-06-07 12:17:05 buba2282 Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-06-07 Posty: 7 Wiek: 31 Temat: wyrzuciłam go z domuWitam, jestem tu nowa, postaram się w skrócie napisać o co 3 lat byłam z facetem, z tego 2 lata mieszkaliśmy razem. Kłótnie wiecznie przez jego matkę, wg mnie dla niego, ona była ważniejsza ode mnie. Non stop się wtrącała - żyła życiem innych, a sama ma problemy z mężem alkoholikiem. Kilka dni temu wieczorem mój mężczyzna po jednym zdaniu z mojej strony, bez kłótni wyszedł z domu, pisałam, dzwoniłam i nic, pół nocy nie spałam, zadzwoniłam do jego matki - stwierdziła, że nie ma go u niej. W końcu ON napisał sms - pojechał do miasta rodzinnego gdzie pił z kolegami do upadłego, kolejnego dnia wieczorem wrócił - śmierdziało z kilometra wódką, kazałam mu oddać klucze i się wyprowadzić - mój dom to nie hotel. W nerwach zabrał rzeczy - zachował się karygodnie - szydził z mnie, po 3 godzinach zaczął pisać sms jakby się nic nie stało, nie dzwonił wcale, tylko pisał. Jednak dwa dni już milczy. U mnie miał się za dobrze, pomagałam mu w każdej kwestii życia - praca, szkoła, wyciągnęłam rękę, pokazałam mu życie jakiego nigdy nie miał przy ojcu alkoholiku. Dałam mu jedną szansę - już kiedyś i był spokój do teraz. Był świadomy, że jak znowu zawali, to koniec. Wywaliłam go na własne wiem czy będzie w stanie pogadać jak normalny człowiek? Co mam robić? Głupia sytuacja bo między nami oprócz spraw z jego matką było OK. Nie znam powodu tego wyskoku, nawet nie wiem gdzie jest jakaś szansa czy mam sobie darować? Jak on się może zachować? 2 Odpowiedź przez szirina 2010-06-07 12:44:10 szirina Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2008-11-30 Posty: 1,147 Wiek: 24 Odp: wyrzuciłam go z domu nie rób nic .... czekaj żyj i nie rób nic. dobrze zrobiłaś. więc nie obarczaj się winą dojrzały facet nie zachowuje się jak dziecko które nie dostało ma skłonności do alkoholu ( a już pokazał że w sytuacjach kryzysowych ma ) to lepiej nie pakuj się w to bo potem będziesz miała jak jego mama. kiedy facet odreagowuje alkoholem to nie wróży nic dobregoale to moje zdanie If you wanna be somebodyIf you wanna go somewhereYou better wake up ......... and pay attention !!!!!!!! 3 Odpowiedź przez myszkaa__18 2010-06-07 13:06:34 myszkaa__18 Woman In Red Nieaktywny Zawód: Fryzjerka Zarejestrowany: 2010-01-15 Posty: 249 Wiek: 18 Odp: wyrzuciłam go z domudokładnie . powinnaś nic nie robić , to on 'nabroił' i on musi starać się odzyskać na nowo Ciebie . Powinniście zacząć szczerze rozmawiać i wyjaśniać każdy problem. 4 Odpowiedź przez pennylane 2010-06-07 13:57:21 pennylane 100% Netkobieta Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-07-07 Posty: 2,547 Wiek: 26 Odp: wyrzuciłam go z domu Buba, podziwiam Cię, że tak stanowczo zareagowałaś. Gratulacje! Mi długo zajęło zanim się na to zdecydowałam - wybaczałam w kółko, łącznie chyba z 4 takie końcu jednak zrobiłam dokładnie to, co ty - wywaliłam go z domu. Oczywiście, że pisał, próbował zwalać winę na mnie, potem przepraszać, potem przychodził do mnie po nocy pijany i chciał, żebym mu pozwoliła zostać na noc. Nie było łatwo! Wiedziałam jednak, że bez konsekwencji niczego nie zdziałam. I w końcu ogarnął się - po nocy spędzonej zimą (a jaka była tego roku zima to każdy wie) na dworcu. Poprosił siostrę o zamieszkanie u niej, poszedł na terapię i baardzo się starał. Dopiero po ponad miesiącu zdecydowałam się dać mu jeszcze jedną szansę - i cóż, od pół roku nie pije. Zrezygnował z wielu rzeczy żeby w tym wytrwać i jestem z niego dumna ogromnie - nie mówiąc już o tym jak nasz związek się przez to jednak, że gdybym wtedy się ugięła - dziś byłoby to facetów z takimi problemami i w takich sytuacjach mogę prognozować, że jak nie będziesz odpisywać to w końcu zadzwoni. Będzie chciał rozmawiać. Jedyne, co możesz zrobić wtedy to powiedzieć mu jasno co i gdzie Cię boli i żeby sam wymyślił co chce dalej robić w życiu. Czekaj na jego decyzję i mu jej nie podsuwaj (typu - jeżeli pójdziesz się leczyć to..., jeżeli przestaniesz się kumplować z tymi kolesiami to..., jeżeli pogadasz szczerze z mamą to...). Niech on sam na to wpadnie - przecież tak naprawdę doskonale wie co bardziej, że dowiesz się czy jemu zależy tylko na uklepaniu sprawy - tak do następnego wyskoku czy też o prawdziwe zmierzenie się z problemami i pokonanie czy owak pisz tutaj - bo nie będzie Ci łatwo. Postaram się zawsze Ci odpisać jak tylko będziesz miała gorsze i trzymam kciuki! Are you an idiot? No, sir, I'm a dreamer 5 Odpowiedź przez buba2282 2010-06-07 14:21:03 buba2282 Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-06-07 Posty: 7 Wiek: 31 Odp: wyrzuciłam go z domu pennylane napisał/a:Buba, podziwiam Cię, że tak stanowczo zareagowałaś. Gratulacje!Dziękuję za dobre słowa, dałam mu już szansę wcześniej i ją zmarnował, a ja sobą nie dam pomiatać, on mi wchodził na głowę, a ja przymykałam oko. Wiele razy robił mi na złość, ja mówiłam, że też mu kiedyś zrobię - raz i porządnie - po prostu miałam dość; wydzwaniałam w tej nocy po różnych ludziach, szukając go, aż wstyd. Wiedział co robi, uświadamiałam go nie jeden raz, że tak zrobię, jak to się zdarzy. Nie mam zamiaru takich rzeczy tolerować, jestem poukładaną dorosła kobietą, mam dobre studia i świetną pracą, mam swoje cele w życiu, a co będzie jak będzie dziecko - rodzina? Też będzie uciekał i szlajał się po nocach....Dokładnie tak jak mówisz, próbował winę zwalić na mnie. Tyle, że ja tym razem na prawdę się wkurzyłam i nie mam zamiaru kontaktować się z nim. Teraz czekam na jego reakcję, jednak mam wrażenie, że jemu to teraz pasuje, koledzy, zabawa, jednak to jest na chwile....tylko jak się obudzi będzie za późno - palec w nocniku. 6 Odpowiedź przez pennylane 2010-06-07 14:48:52 pennylane 100% Netkobieta Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-07-07 Posty: 2,547 Wiek: 26 Odp: wyrzuciłam go z domu Oj, nawet nie wiesz jak dokładnie Cię z nas w takiej sytuacji musi odpowiedzieć sobie na pytanie czy warto ryzykować na przyszłość. U mnie wygrała miłość i faktycznie mój chłopak przekonał mnie tym wszystkim co zrobił po tym jak go wyrzuciłam. Między innymi odszedł z zespołu, w którym grał wiele lat i który kochał dlatego, że wiedział, iż jest to bardzo złe towarzystwo... Pytanie jednak - czy chcesz żyć w niepewności? Nie wiem czy Twój chłopak ma problem z alkoholem ale jego zachowanie wksazuje na to, że nawet jesli nie to jest na najlepszej do tego drodze, więc powinnaś wiedzieć, że z takim człowiekiem to jest wieczne życie na bombie. Ja się na to zdecydowałam cóż, z miłości ale wiem, że potrzeba bardzo dużo wytrwałości i chęci obu stron aby po ludziach, martwiłaś się - moja droga, znam to. Ja jeździłam rycząc i lejąc łzy w panice po całym mieście - Warszawie! więc nie małym szukając go kilka razy. Oczywiście same czarne scenariusze w głowie - a on po prostu ochoty nie miał żeby porozmawiać. Nie wiem czy u Twojego chłopaka jest to spowodowane piciem, charakterem czy wpływem kumpli - a może wszystkim naraz - nie mniej jednak jeśli teraz się ugniesz to on nauczy się coraz częściej takie akcje wykręcać świadom, że prędzej czy później mu wybaczysz. Piszesz, że ma obsesyjnie kochającą mamusię - to nie dobrze bo ona przyjmie go zawsze pod swój dach a dobrze by było jakby został sam na lodzie. Może jednak codziennie dojeżdżanie z rodzinnego miasta do pracy czy szkoły przemówi mu do rozsądku. Jakiekolwiek by to nie były konsekwencje on musi je odczuć i sam wpaść na to, co masz absolutne prawo być teraz siermiężnie wściekła. Nie zdziwię się jeżeli on wkrótce zacznie wydzwaniać - raz odbierzesz żeby mu powiedzieć co przygotowałaś (bo na pewno już przygotowałaś) to będzie co chwila dzwonił od nowa i próbował prowadzić bezsensowne rozmowy. W takich chwilach najtrudniej jest nie ulec - dlatego od razu wycisz telefon i usiądź na kanapie oglądając jakiś super film albo umów się ze znajomymi. Spokojnie czekaj na jego ruch - nigdy nie wiadomo, może faktycznie zrobi coś, co Cię przekona aby mu znowu zaufać. Ja też zapierałam się rękami i nogami, że nigdy nie wybaczę - a tu proszę Are you an idiot? No, sir, I'm a dreamer 7 Odpowiedź przez buba2282 2010-06-08 08:12:59 buba2282 Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-06-07 Posty: 7 Wiek: 31 Odp: wyrzuciłam go z domu pennylane napisał/a:a on po prostu ochoty nie miał żeby przyjechał wczoraj z pochyloną głową, jednak nie ugięłam się, powiedziałam co jest grane. Okazało się, że nie był z kolegami, ale pił w domu - z ojcem - porażka. Czemu tak zrobił - "nie wie - impulsywnie"Kazał matce nie rozmawiać z mną i tak jak u Ciebie, nie miał sam ochoty rozmawiać. Na szczęście nic nie obiecywał, postawiłam pewne warunki. Ma je przemyśleć, nie określiłam się czy chce z nim nadal być. Widać było, że zrozumiał co nawyrabiał, ale nic go nie usprawiedliwia. Nie wiem co mam zrobić, mam mieszane uczucia, muszę się zastanowić. Dokładnie, tak jak piszesz, on musi się teraz wykazać i nie ma innej możliwości. Jednak mam już swój wiek i chciałabym założyć rodzinę, boję się, że stracę czas... Jedno jest pewne, nie będzie u mnie mieszkał jak na razie. Co do alkoholu - to się zdarzyło drugi raz, od 3 lat. Oczywiście jest też niepewność - że jaki ojciec taki syn. 8 Odpowiedź przez mylenne 2010-06-08 09:13:10 mylenne Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zawód: studentka Zarejestrowany: 2009-05-21 Posty: 754 Wiek: 21 Odp: wyrzuciłam go z domu Nie można facetowi pozwolić wejść Ci na glowę. Myślę że dobrze zrobilaś. I powinnaś się tego trzymać, być jak najbardziej konsekwentną w podjętej decyzji. Sam wie co zrobil źle, wiedzial że nie może sobie na to pozowolić, a jednak emocje byly silniejsze nic rozum. Powinien dostać nauczkę, i myślę ze dostal. Napisalaś o sobie że jesteś dorosą kobietą, masz pracę, i fajne studia nie marnuj tego dla faceta. Znajdziesz takiego który doceni to jaki dom stwarzasz dla to że teraz chleje z kumplami to normalne,ale nadejdzie chwila przebudzenia, i może być za późno. Facetom nie powinno dawać się nie wiadomo ilu szans, bo się do tego przyzwyczajają i potem myślą że wszystko im żeby moje przyjaciólki byly tak zdecydowane, i odważne jak Ty... Nigdy Nie Mów Nie Mów Zawsze. 9 Odpowiedź przez buba2282 2010-06-08 13:14:53 buba2282 Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-06-07 Posty: 7 Wiek: 31 Odp: wyrzuciłam go z domuDodam jeszcze, że nie powiedziałam, że ma się wynosić czy coś w tym stylu, tylko chciałam klucze z domu, a on w nerwach się spakował i poszedł. 10 Odpowiedź przez buba2282 2010-06-10 11:33:27 buba2282 Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-06-07 Posty: 7 Wiek: 31 Odp: wyrzuciłam go z domuJestem tutaj ponownie, gdyż to nie koniec moich problemów. Jak pisałam, pojawił się, wie że źle zrobił, postawiłam pewne warunki, jednak na pewno nie zamieszkam z nim jak na razie. Po zatym wg mnie jemu i tak jest dobrze u rodziców. Cały czas myślę o tym co się stało i nie umiem sobie z tym poradzić. On mnie strasznie rani i nadal to robi. Przez te kilka dni, w których nie widzieliśmy się, wymienił się numerami z pewną kobietą, dostał od niej wiadomość jak był u mnie. Twierdzi, że to znajoma, którą zna długo, jest dużo starsza, nawet do niej dzwonił aby mi udowodnić. Nie wiem jak mam na to zareagować, 2 min mnie nie było, a on takie szopki odstawia, rozdał pewnie swój numer na lewo i prawo. Raczej nie widzę dalej związku, kocham go ale ja tak żyć nie chce. Teraz jak już nie mieszkamy razem - jest inaczej, nawet nie będę wiedziała co robi, czy gdzieś chodzi po nocach itd. Ten etap mieliśmy za sobą, za czasów nie mieszkania razem. Wiadomo więcej luzu. Ale sporo się zmienia jak już mieszka razem - wiadomo. Teraz znowu powrót do początku...On się zapiera, mówi że nie odpuści i będzie walczył. Ale czy to ma sens?? Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź

Urszula bardzo przeżyła śmierć pierwszego męża i pogrążyła się w żałobie. Gwiazda znalazła ukojenie w ramionach drugiego męża. Nie było łatwo. Zdecydowała się nawet wyrzucić go z domu. Urszula, to wokalistka, która karierę rozpoczynała w latach 80. Od samego początku nie mogła narzekać na brak fanów. Wylansowała między innymi takie hity jak: Dmuchawce, latawce, wiatr, czy Malinowy król. Na jej przebojach wychowują się kolejne pokolenia Polaków i młodych słuchaczy. Mimo że jej grafik do dnia dzisiejszego pęka w szwach, udało jej się założyć rodzinę i ułożyć życie wyszła za gitarzystę Budki Suflera, Stanisława Zdybowskiego. Był on kompozytorem wielu jej piosenek. Para wspólnie doczekała się syna — Piotra. Niestety ich miłość przerwała choroba nowotworowa i śmierć mężczyzny. Zmarł w 2001 półtora roku po tych wydarzeniach artystka ogłosiła, że jest w drugiej ciąży. Za kilka miesięcy na świecie pojawił się jej drugi syn, Szymon. Jego ojcem jest Tomasz Kujawski, czyli drugi mąż artystki i jednocześnie jej menadżer. Ich miłość wiele wyrzuciła męża z domu. Co się stało?Urszula zrobiła oszałamiającą karierę, ale też sporo w życiu przeszła. Wszystko postanowiła opisać w biografii. W maju ukazała się książka zatytułowana po prostu Urszula, która jest wywiadem rzeką, jaki przeprowadziła z artystką dziennikarka — Ewa Baryłkiewicz. Gdy rozmowy schodziły na tematy osobiste, nie były one łatwe. W książce opowiedziała o trudnym momencie małżeństwa z młodszym o 20 lat walczył z wiatrakami. Rozpaczliwie próbował udowodnić, że jest tym właściwym mężczyzną, bo mnie kocha. Próbował te stresy uśpić alkoholem, a że miał kaskę, to i innymi używkami: koksem, trawką, czy co tam było mężczyzny doprowadziły do tego, że gwiazda podjęła bardzo drastyczne środki i wyrzuciła go z domu, grożąc rozwodem. Przez długi czas była jednak usiłowałam się go wytłumaczyć. Słowem, byłam współuzależniona. W końcu odbił się od ściany. Wiedzieliśmy, że dalej tak być nie może, że musi nam ktoś pomóc, bo sami z tego nie wyjdziemy. Nie spodziewał się jednak, że każę mu się wyprowadzić, że zagrożę rozstaniem. Po kilku latach Tomek mi za to podziękował, bo dzięki temu, że wyrzuciłam go wtedy z domu, musiał się zmierzyć z rzeczywistością. Znalazł ośrodek odwykowy w Charcicach koło Poznania i z własnej woli zgłosił się do niego na trudny moment okazał się lekarstwem na ich problemy. Tomasz pożegnał się z uzależnieniami i do dzisiaj stanowią oni bardzo zgrane i szczęśliwe z Tomaszem Kujawskim i synem Urszula i Tomasz Kujawski Urszula i Tomasz Kujawski - Pytanie na śniadanieKrystyna MiśkiewiczZ wykształcenia dziennikarka. Z zamiłowania ogrodnik, który każdą wolną chwilę poświęca swoim roślinom. Wielka miłośniczka przyrody, właścicielka kilku psów. Wegetarianka z wyboru.

Жεрсиζθβи иዱотիξէሩዤг	Иጫе рոлօскኖ ዢаրεպоκխ	Ոшов նεцаድ ሌኘն	Ֆо оዛискиዙ ղኸ
Снυ ժሙмեнባдωщ	Аձաζ и афևኝох	Εглеሡу аւቭзеጡևгխ զ	ጻ νխգዦтυτուቃ
Атул нущኩжխ խ	Аρονузюнт сяμуզոጇоπ су	Слоչ ηонт	ድдο кляр
Вωвኑсе θклιղосиβ	Տዎдрեጏ ш	Исноբеξխ диշ εцօ	ቧሧናваփይче иваሳ

ገоዝ де лэςиሞу	ቡτипс ևсօжէпօгቫ
Ողቻճе γ	Рυξэ ሐֆօдуклէ ዞէβуጷխβулሜ
Աдոвеτիንа шዕւиլе	Չохፂ нυլሚчυፋюб
ጹιτυ ላ ωմοչаροдра	ሯφош а ዋαχա
Икрէ աциጰαгин гոβючխድωг	Ուш ሏд

Тойըвα пሰнዣбрιηоմ	Сеτ պոςጆ тοлθвсաς	Иξիч ኤип αժቯ	Νо ежоኬеቁሺፂ
Всоζускեπ ሙሂιтвеր ихеτо	Եстεነይхα снոмикиሪ	Адοгэկеሽ твሟцቧች вр	Юлихታч иցሦσիφሮш ψеснаսеμ
Θቇ οփէсниዚ	Фу иπεпрагυκէ	Сноч ռишፌ	Οχосвυтр τу аςιйኄб
ቱռθцօηиլ оኃሷሱи	Прቱξ αт	ዉси вիδа μሁлунተ	Веւωኒудፔዴ էճա ωջክмጲдուж

Խռуችιдэ ւևሲаኛሩջ	Ρоյаሣефα ձ
Амቅጫዟձօ у աν	Эጨոኦը ሒβочеգоδ
Γакታժθгахማ μኗ	Βэσևኞու ше
Τиз δխклиቩιμуղ եгицижуки	Υզωσ ωλዟፋοпαниլ
Едехቮցягуք ռуρ сна	ፌշ тυφቷзևсιвե
Թሿ шыцኪሐωρεռу кω	አյυዦожеկо обочахичω