KWESTIONARIUSZWybory samorządowe — kandydaci do Rady Warszawy (2014) W l. 2014-2018 nie trzeba dokonywać zmian terytorialnych w graniach Warszawy. Warszawa powinna włączyć do swojego obszaru kolejne gminy. Warszawa zajmuje rozległe terytorium, należy rozważyć wyłączenie niektórych dzielnic. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Tak Nie Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Liczba kadencji prezydenta miasta powinna zostać ustawowo ograniczona. Należy zlikwidować rady dzielnic. Ustawowe uprawnienia prezydenta miasta są wystarczające, by prezydent Warszawy był w pełni skuteczny. Ustawowe uprawnienia rady miasta są wystarczające, by rada Warszawy była w pełni skuteczna. Zdecydowanie się zgadzam. Raczej się zgadzam. Raczej się nie zgadzam. Zdecydowanie się nie zgadzam. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Ograniczenie możliwości grodzenia osiedli. Zasady umieszczania reklamy wielkoformatowej. Godziny obowiązywania ciszy nocnej. Przepisy prawa pracy dotyczące zasad zatrudniania urzędników Przepisy dotyczące sposobu naliczania „janosikowego” (wpłaty bogatszych samorządów do budżetu państwa z przeznaczeniem na rozwój biedniejszych gmin) Brak ustawy reprywatyzacyjnej regulującej sprawę dekretu Bieruta Przepisy dotyczące ładu przestrzennego Przepisy Karty Nauczyciela Nie ma takich kwestii, które dotyczą samorządu Warszawy, którymi powinien zając się Parlament. Przyznanie właścicielom i skupującym roszczenia symbolicznych odszkodowań Zwrot równowartości mienia, bez konieczności zwrotu działki lub nieruchomości Przyznanie miastu prawa pierwokupu roszczeń Możliwość zwrotu działki w innych granicach Zaostrzenie zasad weryfikacji spadkobierców właścicieli nieruchomości Wprowadzenie przepisów umożliwiającym miastu weryfikację i podważenie prawa roszczeń osób ubiegających się o odszkodowania lub zwrot nieruchomości Wprowadzenie przepisu, że w przypadku zaginionych osób, które mają więcej niż 100 l. nie stosuje się kuratora (osoba prowadząca sprawę w imieniu właściciela) Spłata roszczeń z budżetu państwa Wprowadzenie planów zagospodarowania przestrzennego zakazujących likwidacji szkół i innych placówek publicznych stojących na działkach objętych roszczeniami Nie ma potrzeby wprowadzania ustawowych rozwiązań tego problemu Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie A. Raczej A. Raczej B. Zdecydowanie B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie A. Raczej A. Raczej B. Zdecydowanie B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie A. Raczej A. Raczej B. Zdecydowanie B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Mieszkańcy miasta mają prawo współdecydować o sprawach dla nich istotnych. Angażowanie mieszkańców w podejmowanie decyzji jest ważne, ale spowalnia funkcjonowanie miejskiej administracji i może utrudniać realizację pewnych działań, dlatego władze powinny konsultować tylko niektóre kwestie. Mieszkańcy, wybierając władze samorządowe, oddają głos decyzyjny swoim reprezentantom i nie muszą uczestniczyć w podejmowaniu decyzji w trakcie kadencji. Inicjatywa lokalna Budżet partycypacyjny Konsultacje społeczne Inicjatywa uchwałodawcza Referendum lokalne Nie potrzebne są żadne specjalne mechanizmy partycypacji obywatelskiej. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Budżet partycypacyjny powinien stać się stałym mechanizmem współdecydowania przez mieszkańców o wydatkowaniu środków z budżetu miasta. Powinno się dążyć do zwiększenia środków przeznaczonych do wydania w ramach budżetu partycypacyjnego. W ramach budżetu partycypacyjnego mieszkańcy powinni móc zgłaszać i głosować na propozycje projektów ogólnomiejskich, które swoim zasięgiem obejmowałyby więcej niż jedną dzielnicę. Budżet obywatelski to tylko „demokratyczne widziadło”. O wydatkowaniu środków z budżetu, niezależnie od kwoty, decydować powinny osoby kompetentne. Koszty przygotowania i wprowadzania budżetu partycypacyjnego są na tyle wysokie, że nie ma sensu przeprowadzać tego procesu. Środki potrzebne na jego obsługę lepiej spożytkować w inny sposób. Budżet partycypacyjny jest procesem, który odwraca uwagę mieszkańców od realnych problemów miasta. Do rozdysponowania mają zaledwie niewielką część budżetu stolicy. Zamiast budżetu partycypacyjnego powinno prowadzić się mieszkańcami dialog o wydatkowaniu środków publicznych. Nie ma zdecydowanej opinii w tej kwestii. Przedszkolne i szkolne Rady Rodziców Rady Osiedli Samorządy szkolne Młodzieżowe Rady Dzielnic i Młodzieżową Radę Warszawy Rady Seniorów Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Tak. Nie. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Należy dążyć do prawnego umocowania wspólnie wypracowanych postulatów, tak żeby kara za ich nieprzestrzeganie była jasno określona. Nie da się całkowicie wyeliminować konfliktu między właścicielami klubów a mieszkańcami, ale należy zachęcać obie strony do współdziałania w ramach elastycznego modelu współpracy. Dzielnice mieszkalne muszą mieć gwarancję ciszy nocnej. Kluby prowadzące działalność po godz. powinny zostać przeniesione na obszary z zabudową biurową lub przemysłową. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie A. Raczej A. Zdecydowanie B. Raczej B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Rada miasta powinna zlikwidować straż miejską (i przeznaczyć więcej środków na dofinansowanie policji, np. na dodatkowe patrole). W sprawie likwidacji straży miejskiej powinni zadecydować mieszkańcy w referendum. Nie należy podejmować żadnych działań. Straż miejska jest potrzebna i powinna zostać utrzymana. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Miasto nie powinno angażować się w spory pomiędzy mieszkańcami kamienic, a ich prywatnymi właścicielami. Miasto powinno angażować się w ochronę lokatorów, mediując w sporach między nimi a prywatnymi właścicielami. Miasto powinno brać odpowiedzialność za lokatorów wyrzucanych z prywatnych kamienic. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Brak mieszkań komunalnych dla młodych. Samotność osób starszych. Brak wsparcia dla osób niepełnosprawnych. Słaba kondycja fizyczna dzieci i młodzieży spowodowana brakiem ruchu i złymi nawykami żywieniowymi. Niewystarczające wsparcie dla rodzin zagrożonych biedą i patologiami. Trudności w dostępie do pomocy medycznej. Sytuacja lokatorów kamienic zwracanych spadkobiercom. Trudności w adaptacji dla migrantów zarobkowych do Warszawy. Brak zaangażowania obywateli w sprawy miasta. Pogłębianie się różnic w dochodach mieszkańców i jakości życia poszczególnych dzielnic Warszawy. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie A. Raczej A. Raczej B. Zdecydowanie B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Realizowane przez miejskie ośrodki pomocy społecznej. Finansowane przez miasto, ale zlecane organizacjom zajmującym się pomocą bezdomnym. Finansowane przez miasto, ale zlecane podmiotom prywatnym. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Dyżury w miejscach dostosowanych do potrzeb osób niepełnosprawnych. Dyżury z udziałem tłumacza na język migowy. Strona internetowa dopasowana do potrzeb osób z dysfunkcją wzroku. Druk materiałów informacyjnych w formie dopasowanej do osób niepełnosprawnych. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Powinien zostać powołany pełnomocnik ds. osób starszych. Rada Seniorów to wystarczający organ dedykowany tej grupie. Mam inny pomysł na reprezentację seniorów. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. W każdej z dzielnic powinno istnieć jedno duże centrum społeczne kierujące swoje działania do seniorów. Należy dążyć do rozbudowy niewielkich placówek różnego typu adresowanych do seniorów, upowszechnienia instytucji opiekuna społecznego, tak by zmniejszyć odległość do potrzebujących wsparcia osób starszych. Sieć istniejących dziś instytucji adresowanych do seniorów jest wystarczająca – należy dążyć do poprawienia standardów ich funkcjonowania. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Uniwersytety Trzeciego Wieku. Instytucje kultury ( domy kultury). Kluby Seniora. Ośrodki Opieki Społecznej wraz z mobilnymi opiekunami, Dzienne Domy Pobytu. Samorząd powinien przekazać środki na ten cel organizacjom pozarządowym. Samorząd powinien przekazać środki na ten cel podmiotom prywatnym. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Nie należy rozwijać sieci, obecna jest wystarczająca. Seniorzy w Warszawie powinni mieć możliwość korzystania z ulg i bezpłatnego dostępu do instytucji miejskich. Seniorzy w Warszawie powinni mieć możliwość korzystania z ulg i bezpłatnego dostępu do instytucji miejskich, w zależności od wysokości emerytury/ renty i posiadanych dodatkowych źródeł dochodów. Seniorzy w Warszawie nie powinni mieć możliwości korzystania z ulg i bezpłatnego dostępu do instytucji miejskich. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Dopłaty do czynszu Ulgi w podatkach miejskich ( w podatku od nieruchomości) Rozszerzenie ulg w komunikacji miejskiej Bezpłatny lub ulgowy wstęp do instytucji kultury (kino, teatr, muzeum) Bezpłatny lub ulgowy wstęp na zajęcia sportowe Bezpłatne programy z zakresu profilaktyki zdrowotnej Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Tak Nie Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Miasto powinno finansować lokale komunalne dostosowane do potrzeb najstarszych mieszkańców w tzw. czwartym wieku (powyżej 75 roku życia). Zdecydowanie się zgadzam. Raczej się zgadzam. Raczej się nie zgadzam. Zdecydowanie się nie zgadzam. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Należy dążyć do ograniczania kosztów niezwiązanych bezpośrednio z procesem dydaktycznym i zlecać je firmom zewnętrznym (np. administrowanie budynkiem, sprzątanie, ochrona, ogrodnik, utrzymanie placu zabaw i boiska). Należy dążyć do ograniczania kosztów niezwiązanych bezpośrednio z procesem dydaktycznym: rezygnować z prowadzenia stołówek szkolnych i wprowadzać catering. Szkoły w jednej dzielnicy powinny dążyć do ograniczania kosztów niezwiązanych bezpośrednio z procesem dydaktycznym i prowadzić wspólną bibliotekę dla kilku placówek. Kuchnie i stołówki szkolne mogą stanowić źródło dochodów dla placówek oświatowych – mogą prowadzić bar dla osób z zewnątrz lub usługi cateringowe. Należy powołać wspólne biura administracyjne dla kilku szkół lub przedszkoli z okolicy, tak aby zmniejszyć koszty zatrudnienia (np. wspólna dyrekcja, pracownicy administracyjni, księgowość i intendent). Stworzenie miejskiego programu kształcenia dla nauczycieli. Zmiana sposobu wyliczenia dodatków motywacyjnych na promujące najlepszych nauczycieli. Ocena i premiowanie nauczycieli na podstawie wyników uczniów. Szkolenia dla nauczycieli w celu podnoszenia atrakcyjności prowadzonych zajęć (użycie nowych technologii, prace grupowe, eksperymenty, uczenie w terenie). Atrakcyjne dodatki dla najlepszych nauczycieli chcących uczyć w tzw. trudniejszych dzielnicach. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie A. Raczej A. Raczej B. Zdecydowanie B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Pozostać na tym samym poziomie. Zostać zwiększone. Zostać zmniejszone. Nie mam zdecydowanej opinii. Regranting – ogłaszanie konkursów dotacyjnych z możliwością zlecania zadań przez organizacje innym organizacjom pozarządowym. Powierzanie zarządzania instytucjami kultury organizacjom pozarządowym. Zlecanie zadań (np. organizacji wydarzeń) innym podmiotom (organizacjom pozarządowym, firmom). Zniżki podatkowe. Uproszczenie procedur dotowania projektów kulturalnych. Wynajem powierzchni miejskich po preferencyjnych warunkach. Przyznawanie grantów i stypendiów na działalność artystyczną organizacjom i osobom prywatnym. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Użyteczność społeczna. Wartość artystyczna. Kryteria ekonomiczne. Ranga wydarzenia. Zasięg wydarzenia (liczba odbiorców). Cykliczność wydarzenia (zachowanie ciągłości). Żadne z powyższych. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Edukacja kulturalna Animacja społeczno-kulturalna (miejsce realizacji amatorskiego ruchu artystycznego i uczestnictwa w zajęciach) Wspieranie lokalnej aktywności społecznej Prezentowanie dzieł kultury w miejscach oddalonych od centrum miasta Tworzenie platformy spotkań lokalnego samorządu z mieszkańcami Zapewnianie przestrzeni, w której obchodzone są ważne rocznice i święta państwowe Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie A. Raczej A. Raczej B. Zdecydowanie B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie A. Raczej A. Raczej B. Zdecydowanie B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Miasto powinno finansować działalność Warszawskiego Centrum Wielokulturowego (centrum integracji, informacji, wsparcia oraz kultury dla migrantów). Miasto powinno włączać migrantów w życie społeczności lokalnych poprzez zachęcanie ich do udziału w głosowaniu nad projektami w ramach budżetu partycypacyjnego (w 2013 r. w głosowaniu nad budżetem partycypacyjnym wziął udział jeden imigrant). Należy kontynuować działanie miejskiej Komisji Dialogu Społecznego ds. Cudzoziemców. Pomoc i działania na rzecz migrantów powinny być finansowane przez miasto poprzez dotacje dla organizacji pozarządowych ( na pomoc prawną, integrację, działania kulturalne, wsparcie na rynku pracy i edukację). Integracja społeczna i kulturowa migrantów powinna być prowadzona w szkołach. Warszawa powinna dofinansowywać zatrudnienie asystentów międzykulturowych wspomagających edukację dzieci migrantów. Miasto powinno prowadzić działania na rzecz przygotowania migrantów do wejścia na rynek pracy, poprzez organizowanie lekcji polskiego. Warszawa nie powinna prowadzić szczególnych działań mających na celu wsparcie migrantów. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie A. Raczej A. Raczej B. Zdecydowanie B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie się zgadzam. Raczej się zgadzam. Raczej się nie zgadzam. Zdecydowanie się nie zgadzam. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Mieszkańcy powinni mieć możliwość zabierania głosu na sesjach rady miasta w ramach czasu przeznaczonego na dyskusję. Mieszkańcy powinni mieć możliwość przysłuchiwania się obradom poszczególnych komisji i zabierania na nich głosu. Tak Nie Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Upublicznianie oświadczeń majątkowych radnych jest słuszne. Zdecydowanie tak. Raczej tak. Raczej nie. Zdecydowanie nie. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Należy uruchomić infolinię/ skrzynkę e-mail umożliwiająca urzędnikom zgłaszanie nadużyć w gospodarowaniu środkami publicznymi, nieprawidłowego wykonywania zadań, które może powodować zagrożenie dla zdrowia, życia, środowiska naturalnego lub innych dóbr. Należy wprowadzić zasadę publikacji na stronach Biuletynu Informacji Publicznej wszystkich umów cywilno-prawnych zawieranych przez urzędy dzielnic i miasta. Do statutu Warszawy należy wprowadzić regulacje ułatwiające radnym dostęp do informacji publicznych. Nie budzi żadnych zastrzeżeń. Jest akceptowalne, ale mam pewne zastrzeżenia. Nie powinno się tak postępować, ale dopuszczam wyjątki. Jest całkowicie nie do zaakceptowania. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Radna/ radny pomaga znaleźć swojemu krewnemu pracę w jednostce podległej urzędowi miasta/ dzielnicy, w której sprawuje mandat. Radna/ radny pomaga zaprzyjaźnionej organizacji pozarządowej napisać wniosek o dotację z urzędu miasta/ dzielnicy. Członek rodziny radnej/ radnego startuje w przetargach ogłaszanych przez urząd miasta/ dzielnicy. Radna/ radny po objęciu mandatu podejmuje pracę w mazowieckim urzędzie marszałkowskim. Projekt i budowa kolejnych stacji II linii metra Budowa obwodnicy śródmiejskiej na odc. od Ronda Wiatraczna do Ronda Żaba, w tym etap I – odc. od ronda Wiatraczna do ul. Radzymińskiej Budowa Trasy Krasińskiego, w tym etap I – odc. Plac Wilsona do ul. Jagiellońskiej wraz z przeprawą mostową i torowiskiem Zintegrowane Inwestycje Terytorialne Warszawskiego Obszaru Funkcjonalnego Budowa Szpitala Południowego Zagospodarowanie Nowego Centrum Warszawy Rewitalizacja obszaru Pragi oraz Warszawska Przestrzeń Technologiczna – Centrum Kreatywności Targowa Program rozwoju edukacji Program rozwoju budownictwa społecznego na kwotę Dzielnica Wisła Rozbudowa ul. E. Plater na odc. Al. Jerozolimskie – ul. Twarda (wraz z budową parkingu podziemnego) Rozwój sieci żłobków Informatyzacja urzędu Centra lokalne O. Zabezpieczenie przeciwpowodziowe P. Modernizacja zabytkowych obiektów przy ul. Grochowskiej na potrzeby Orkiestry Sinfonia Varsovia R. Modernizacja toru łyżwiarskiego „Stegny” S. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Transport samochodowy Transport publiczny - tramwaj Transport publiczny - autobus Transport publiczny - metro Transport rowerowy Transport pieszy Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie A. Raczej A. Raczej B. Zdecydowanie B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Poszerzanie zakorkowanych ulic Wprowadzanie zintegrowanego systemu zarządzania ruchem Wprowadzenie stref zamieszkania i Tempo 30 (ograniczenie prędkości ruchu do 30 km/h) Wyznaczenie naziemnych przejść dla pieszych w miejscu przejść podziemnych Wydzielenie nowych bus-pasów Budowa nowych tras autobusowych i tramwajowych Rozwój wspólnego biletu aglomeracyjnego Wymiana taboru komunikacji miejskiej Budowa płatnych parkingów podziemnych w centrum Budowa parkingów "Parkuj i jedź" w peryferyjnych dzielnicach Ograniczanie parkowania i skuteczniejsza kontrola w strefie płatnego parkowania Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie A. Raczej A. Raczej B. Zdecydowanie B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Tak Nie Nie ma zdecydowanej opinii w tej sprawie. Warszawa powinna brać udział, również finansowy, w rozwoju gmin ościennych. Dofinansowanie transportu - zawieranie i odnawianie porozumień międzygminnych z gminami zlokalizowanymi w strefie podmiejskiej. Inwestycje w sieć wodociągową (obejmującą okoliczne gminy). Budowa wałów przeciwpowodziowych na południu miasta. Dofinansowanie działań profilaktycznych i ośrodków pomocy społecznej. Preferencje dla warszawskich firm, które przenoszą część produkcji poza miasto. Promocja gospodarcza gmin wśród inwestorów chcących prowadzić działalność w okolicach Warszawy. Realizowanie wspólnych projektów unijnych. Budowa ścieżek rowerowych do miejscowości po za granicami Warszawy Rozszerzenie strefy komunikacji miejskiej do miejscowości po za granicami m. st. Warszawy Prowadzenie wspólnego zarządzania systemem bibliotek, edukacją i systemem dokształcania nauczycieli. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie A. Raczej A. Raczej B. Zdecydowanie B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Nie powinno być żadnych specjalnych regulacji w tym zakresie. Regulacje na poziomie miasta powinny być ogólne. Regulacje na poziomie miasta powinny być bardzo szczegółowe i określać wielkość, kolorystykę reklam i szyldów, wyznaczać dozwolone miejsca ich umieszczania itp. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Usprawnić działania Wydziału Estetyki Przestrzeni Publicznej. Ustandaryzować zapisy w planach miejscowych (np. dotyczące definicji reklamy, szyldu). Stworzyć przyjazny i ogólnodostępny katalog dobrych przykładów dla lokowania reklam i szyldów w przestrzeni publicznej. Powołać nową, interwencyjną komórkę w strukturach miasta złożoną z przedstawicieli różnych urzędów i skierowaną do walki z nielegalną reklamą. Przeprowadzić audyt reklamowy, pozwalający zorientować się w liczbie i legalności nośników na konkretnym terenie. Bardziej współpracować w tej sprawie z organizacjami pozarządowymi. Organizować debaty, wykłady i warsztaty dla mieszkańców Warszawy w zakresie funkcjonowania reklam i szyldów w przestrzeni publicznej. Wprowadzić miejski, spójny system nośników reklamowych w celu płatnego udostępniania przedsiębiorcom. Reklama w przestrzeni nie stanowi problemu. Nie należy podejmować żadnych działań w tym zakresie. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Ogrody działkowe powinny funkcjonować na dotychczasowych zasadach, a ich integralność należy zagwarantować w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Ogrody działkowe powinny zostać przekształcone w parki publiczne i w ten sposób służyć wszystkim mieszkańcom. Ogrody działkowe powinny zostać przekształcone i przeznaczone pod zabudowę (w tym zabudowę mieszkalną) – nie jest właściwie, że w mieście są zamknięte tereny zielone. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie A. Raczej A. Raczej B. Zdecydowanie B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Stworzenie pełnej infrastruktury dla jednostek pływających. Poszerzenie oferty sportowo-turystyczno-edukacyjnej/rozwój bazy do uprawiania sportów wodnych. Wzmocnienie zabezpieczeń przeciwpowodziowych, zmniejszenie ryzyka podtopień. Otwieranie i przystosowanie nowych plaż do potrzeb mieszkańców. Utrzymanie czystości rzeki i nadbrzeży. Zakończenie budowy południowej części bulwarów w planowanym terminie - do końca 2020 r. Lepsze skomunikowanie z centrum miasta (stworzenie specjalnej linii autobusowej). Rewitalizacja brzegów Wisły w południowych dzielnicach. Zagospodarowanie brzegów Wisły nie jest w tej chwili priorytetowym zadaniem. Zanieczyszczenie powietrza związane z nadmiernym obciążeniem miasta przez ruch samochodowy. Zmniejszanie się powierzchni terenów zielonych w mieście i okolicy, np. w związku z nadmiernym pokrywaniem terenów użytku publicznego kostką lub betonem (znikanie trawników), albo z inwestycjami budowlanymi (nowe osiedla, centra handlowe itp.). Problemy związane ze śmieciami – mały udział odpadów poddawanych recyklingowi, niski poziom segregacji odpadów przez mieszkańców, dzikie śmietniska, składowiska odpadów itp. Stan środowiska nie jest obecnie kwestią istotną dla Warszawy. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Tak Nie Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Rozwój odnawialnych źródeł energii i poprawa efektywności energetycznej na terenie Warszawy. Poprawa systemu transportu publicznego Warszawy i warunków do poruszania się na terenie Warszawy na rowerze. Wprowadzanie dalszych ograniczeń ruchu samochodowego w centrum miasta. Poprawa gospodarki odpadami na terenie Warszawy i zwiększenie udziału odpadów poddawanych recyklingowi (zwiększenie zaangażowania warszawiaków w segregację śmieci). Ochrona i rozwój terenów zielonych Warszawy, w celu poprawy jakości powietrza, zapewnienia wzrostu pochłaniania CO2 i innych zanieczyszczeń gazowych i pyłowych. Poprawa efektywności wykorzystania wody – wprowadzenie rozwiązań oszczędzających wodę i edukacja mieszkańców w tym zakresie. Dostosowanie Warszawy do zachodzących zmian klimatu, np. do rosnącej siły i częstotliwości gwałtownych zjawisk pogodowych takich jak nagłe i intensywne opady, huraganowe wiatry, susze i fale upałów (zagrażające zdrowiu i życiu dzieci, osób chorych i starszych) Poprawa efektywności energetycznej poprzez termomodernizację budynków użyteczności punlicznej. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Tak – w randze dyrektora Wydziału Tak – w randze wiceprezydenta miasta Nie Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie Zdecydowanie A. Raczej A. Raczej B. Zdecydowanie B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Zdecydowanie A. Raczej A. Raczej B. Zdecydowanie B. Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie. Tak Nie Nie mam zdecydowanej opinii w tej sprawie.

Gdy trwa kampania wyborcza, we współczesnej demokracji, zwanej marketingową, na scenę polityczną wkraczają żony, mężowie i dzieci polityków, ich pasje i „codzienne życie”. Umawiają się na tzw. ustawki z kolorową prasą. Ale też na wierzch wychodzi wiele z ich prywatnego, a nawet intymnego życia, co woleliby zmilczeć. W upublicznianiu tego, co prywatne, uczestniczą trzy strony: opisywani politycy, dziennikarze i paparazzi oraz publika, która to wszystko chętnie czyta i ogląda. Chętniej niż oficjalne przekazy, programy, analizy i komentarze. Co nam robi polityk z rodziną? CBOS zapytał dwa lata temu Polaków, czy dziennikarze powinni zajmować się życiem prywatnym polityków, i 38 proc. z nas uznało, że fakty z tej sfery powinny być podawane do publicznej wiadomości tylko wtedy, kiedy wpływają na wykonywane przez nich obowiązki. Co trzeci respondent ocenił, że w ogóle nie powinny być upubliczniane. A 25 proc. jest jednak zdania, że z racji roli, jaką politycy odgrywają, wszelkie informacje na ich temat, także te ze sfery życia bardzo osobistego, powinny być powszechnie znane. Skąd ta ciekawość, a z drugiej strony zgoda na wścibstwo publiczności? Psycholog dr Julita Koszur z SWPS mówi, że człowiek od zawsze był ciekaw, jak żyją inni, a szczególnie ci, od których w jakimś sensie zależy ich życie: – Obawiamy się, że to, co ukryte, czego nie chcą nam o sobie wstydliwego powiedzieć, może nam zagrażać. Zaś pokazując siebie w prywatnych sytuacjach w sposób kontrolowany, politycy zdobywają punkty, bo przemycają w tych obrazkach informacje, które wizerunkowo bardzo im służą. Premier Ewa Kopacz dała się sfotografować z wnukiem, który dmucha w urodzinowe świeczki na torcie. A w szczycie ostatniej kampanii samorządowej, po ciężkim tygodniu pracy, odpoczywała w parku z córką, zięciem i wnukiem. „Julian nie chciał jeździć na rowerze, dlatego pani premier znalazła rozwiązanie: hulajnogę” – oświadczyła jednemu z tabloidów osoba z otoczenia Ewy Kopacz. Co mamy rozumieć: pani premier potrafi znaleźć rozwiązanie w każdej sytuacji. Jolanta i Aleksander Kwaśniewscy w kolorowych pismach, tych drukowanych na lepszym papierze, pokazywani byli niczym para koronowana. Maria i Lech Kaczyńscy też nie stronili od takich sesji, a w kampanii wyborczej na billboardach pokazali się z córką Martą i zięciem, choć już wtedy związek młodych był fikcją. Małgorzata Tusk lubiła opowiadać, że Donald Tusk gra z nią i dziećmi w scrabble. Zdradziła też, że on nigdy nie kłóci się o pieniądze i płacze na „Królu Lwie”. Zawsze obawiała się, że mąż stłucze ważną dla niej wazę, ale odkąd został premierem, już jej przeszło. Czytaj: ludzie ufają mu na tyle, że został premierem, to i ona musi zaufać, że nie stłucze wazy. W Dzień Dziecka, co roku w „Super Expressie”, obowiązkowy materiał: politycy maszerują do swoich wnuków i dzieci z prezentami. Prezes Kaczyński kupuje pluszowe misie wnukom zmarłego brata. Cztery lata temu dowiedzieliśmy się też, że wnuczka państwa Komorowskich dostała „piszczącą książeczkę do kąpieli”, bo zabawka ma nie tylko bawić, lecz także pomagać w rozwoju. Dr Julita Koszur zwraca uwagę, że dzieci wzbudzają dobre emocje, rozczulają: – Pokazywanie się w kontekstach rodzinnych, a szczególnie wśród dzieci, ma wzbudzić w nas, wyborcach, poczucie, że polityk jest opiekuńczy, potrafi się zająć najbliższymi, więc i nad nami roztoczy skrzydła opiekuńczości. Polacy we wszystkich badaniach zapytani, co jest najważniejszym elementem udanego życia, odpowiadają, że zdrowie i rodzina. Dla wielu to, że prezydent stworzył szczęśliwą rodzinę, może być ważniejsze niż jego osiągnięcia zawodowe. Są badania dowodzące, że dalej nam emocjonalnie do polityka pokazywanego na tle swojego gabinetu, przy biurku założonym papierami, a zdecydowanie bliżej do tego, który spędza czas w sielankowej atmosferze rodzinnej. Ważne, aby w tym wszystkim widać było jakąś elementarną spójność między tym, jak jest naprawdę, a tym, co się nam pokazuje. Aby ta prywatność była choć trochę autentyczna. Mało kto nabierze się dziś na ciepłe, rodzinne zdjęcia Marty Kaczyńskiej ze stryjem Jarosławem, bo wiadomo, że panują między nimi raczej chłodne relacje. Kaczyński nigdy nie był zachwycony jej drugim małżeństwem z Marcinem Dubienieckim, synem byłego barona SLD. Jak zauważyła kiedyś prof. Krystyna Skarżyńska, na pewno wizerunek prezesa PiS skuteczniej ociepliłby materiał, jak spędza czas w gronie przyjaciół profesorów oraz działaczy, którzy trwają przy nim od początku jego kariery politycznej. Po co nam wiedza o senatorze w sukience? To, co dziennikarz może napisać o życiu prywatnym polityków, reguluje prawo prasowe i jego dość restrykcyjny zapis. Media nie mogą publikować żadnych informacji dotyczących prywatnej sfery życia osoby publicznej bez jej zgody. Ale wyjątkiem jest sytuacja, kiedy informacja jest związana bezpośrednio z działalnością publiczną. Opisywanie spraw, które dzieją się w czasie prywatnym polityka, powinno więc być rzadkością i musi je uzasadniać ważny interes społeczny. Ale granice są płynne i muszą być wyznaczane wciąż na nowo w konkretnej sytuacji. Teoretycznie chodzi o to, by nie szukać taniej sensacji i główny akcent położyć na interes społeczny. Tu warto jednak przypomnieć sprawę senatora, prawnika, scenarzysty Krzysztofa Piesiewicza. Po opublikowaniu kilka lat temu przez „Super Express” zdjęć i filmu z prywatnego party, rzekomo z narkotykami, na których senator wystąpił w damskiej sukience, jego polityczna kariera legła w gruzach. Dostał zarzuty prokuratorskie (zażywanie narkotyków i nakłanianie do ich zażywania innych osób). Piesiewicz od początku utrzymywał, że padł ofiarą szantażystów, którym zresztą płacił. Przez dwa lata bronił się przed sądem i wreszcie został uniewinniony. Większość komentatorów uznała, że mamy prawo wiedzieć, iż polityk, dla wielu autorytet moralny, uległ szantażowi o charakterze obyczajowym. Seria zdjęć w kolejnych numerach tabloidu i film opublikowany na stronach internetowych dziennika nie wniosły do sprawy nic nowego. Były jedynie upokorzeniem człowieka. Dlaczego tamte numery „Super Expressu” wyprzedawały się na pniu? – Podglądanie w upokarzających sytuacjach polityków najwyższego szczebla, z którymi politycznie ktoś się nie zgadza, utwierdza go w przekonaniu, że stoi po dobrej politycznie stronie – mówi dr Julita Koszur. Dodatkowo prowokuje ludzi do tego, by dali upust narzekaniu na polityków, na państwo, na cały system. Prawica powinna żyć tak, jak mówi? Kluczowe znaczenie przy decydowaniu, co i po co pokazywać, powinna mieć kategoria „związek z działalnością publiczną”. Czy można uznać, że ujawnienie podwójnego życia posła, którego ugrupowanie głosi nierozerwalność małżeństwa, leży w interesie publicznym? Jacek Kurski pisał na swojej stronie internetowej: „w swoim życiu zawsze kierowałem się chrześcijańskimi wartościami i zasadami. (…) Jestem przekonany, że te wartości pozwolą na budowę Polski silnej i niezależnej”, a później wyszło na jaw, że chciał się rozwieść z żoną i to najlepiej w Brukseli, aby o sprawie nie było zbyt głośno. Czy jego wyborcy mają prawo o tym wiedzieć? Kiedyś jeden z posłów z kierownictwa PiS publicznie upominał Ludwika Dorna, gdy ten wniósł sprawę o obniżenie alimentów na dzieci z poprzedniego małżeństwa. Zaraz po tym okazało się, że przeciwko niemu też toczy się sprawa o podwyższenie alimentów, bo to, co płaci na swoje dzieci, nie zaspokaja ich potrzeb. Była żona upubliczniła sprawę, bo – jak mówi – dłużej nie mogła znieść jego hipokryzji i wyborcom należała się prawda. A co my, wyborcy, myślimy o takiej prawdzie? Wspomniane badanie CBOS wykazało, że 46 proc. Polaków poparłoby zdradzającego swego partnera kandydata, jeśli uważałoby, że jest on merytorycznie dobry. Tylko wyborcy prawicowi wycofaliby swoje poparcie. Nie pozwalają sobie na dyskomfort popierania kogoś, kto żyje inaczej, niż mówi. Wyborcy są w stanie wiele wybaczyć. Ale pod jednym warunkiem: kiedy polityk nie idzie w zaparte. Trudno było uwierzyć, że chwiejący się w Charkowie Aleksander Kwaśniewski miał kłopot z goleniami albo że byłemu dziś posłowi, przyłapanemu przez drogówkę, pachniało z ust – jak tłumaczył – spryskiwaczem do szyb, a nie alkoholem. Lepiej okazać skruchę, jak kiedyś poseł Janusz Wójcik z Samoobrony przyłapany przez policję, gdy prowadził auto, mając we krwi ponad promil alkoholu. Posypał głowę popiołem, wziął później udział w kampanii antyalkoholowej, a swoją wizerunkową klęskę przekuł w sukces. Prof. Zbigniew Nęcki, psycholog, mówi, że przestaliśmy już wierzyć w bohaterów bez skazy, którzy nie mają nic na sumieniu. Nie szukamy ideałów absolutnych. Seks dla polityków, nie dla polityczek? Najbardziej intymną sferą człowieka jest jego seksualność, a – jak mawiał Henry Kissinger – największym afrodyzjakiem jest władza. To ona najbardziej sprzyja sukcesowi seksualnemu mężczyzny. „Jesteś narkotykiem silniejszym niż afgańska heroina i kokaina z Kolumbii” – śpiewała Carla Bruni o Nicolasie Sarkozym. Według wielu psychologów ewolucjonistów istnieje coś, co można nazwać genetycznym zaprogramowaniem kobiet, które nakazuje im intensywne kontakty z mężczyznami u władzy. Nieważne, jak wyglądają, czy są zdrowi i w jakim wieku, ważne, że rządzą, bo w ten sposób zapewniają najlepsze szanse na przeżycie ich potomstwu. Wielu psychologów twierdzi też, że zarówno w seksie, jak i w polityce największe sukcesy odnoszą ci, u których poziom agresji jest wyższy od przeciętnego. To efekt wzmożonego wydzielania testosteronu, a wyższy poziom tego hormonu oznacza większą wytrzymałość. Jak pisze w książce „Szaleńcy u władzy” profesor psychologii politycznej Pascal de Sutter, wykładowca na Uniwersytecie w Leuven, u mężczyzn sukces zawodowy działa jak kolejny bodziec, ich potrzeby seksualne rosną. Według Wernera Habermehla z hamburskiego Instytutu Badań Medycznych intensywne życie erotyczne polityków pozytywnie wpływa na ich możliwości intelektualne. „Orgazm podnosi poziom endorfin i serotoniny, a te z kolei poprawiają wiarę we własne możliwości. Seks zapewnia organizmowi dużą umysłową gimnastykę”. W książce „Rosja carów” amerykański sowietolog prof. Richard Pipes pisze, że sami poddani domagali się od carów, by ci mieli wiele kochanek. Co więcej, kiedy rezygnowali z seksualnych przywilejów, to w oczach ludu okazywali się słabymi władcami. Mechanizmy te nie działają jednak w przypadku kobiet u władzy. Po pierwsze, władcze kobiety mężczyzn nie pociągają. Jak tłumaczy seksuolog dr Andrzej Depko, wyraźnie obserwowany jest atawistyczny lęk mężczyzn przed silnymi partnerkami. Po drugie, jak utrzymuje prof. Sutter, kobiety, wchodząc do polityki, na ogół znacznie tracą zainteresowanie sferą erotyczną (choć są tu wyjątki, choćby rosyjskie caryce). Wiadomo, że pożądanie kobiet jest bardzo wrażliwe na stres, a w polityce trudno się bez niego obejść. Presja czasu, odpowiedzialność, trudne decyzje, ryzyko i kalkulacje często nie pozwalają kobietom na stworzenie atmosfery sprzyjającej zmysłowości. One nie potrafią i często nie chcą zadowolić się szybkimi przygodami. Po trzecie wreszcie: o ile mężczyznom politykom takie relacje są szybko wybaczane, to przygody erotyczne polityczek – według wyborców – nie świadczą o nich najlepiej. Tę tezę potwierdza Roselyne Bachelot, minister w kilku francuskich rządach: „My kobiety w polityce prowadzimy życie zakonnic, niemal jak w klasztorze. Kobiety wiedzą, że trochę swobodniejsze życie miłosne byłoby wykorzystane przez ich przeciwników”. Które kompetencje są najważniejsze? Mamy więc z tą prywatnością spory kłopot. Prezydenci, premierzy, politycy z pierwszych szeregów opowiadający o rodzinnych kłopotach, robiący zakupy w dyskontach, spędzający wakacje nad Bałtykiem być może niektórym z nas pomagają wyrwać się z dołującego poczucia zwyczajności. Dzieląc się receptami na to, jak wyjść z życiowego zakrętu, dają nadzieję, że i my damy sobie radę. Ale to opowiadanie w kolorowych pismach o tzw. codziennym życiu znanych osób niesie ze sobą koszty, większe chyba od korzyści. Nietykalna strefa prywatna polityków skurczyła się dramatycznie. Trochę na ich własne życzenie, a trochę z zapotrzebowania na jawność życia politycznego. Miała ona chronić przed nieuczciwością, podwójnymi standardami i hipokryzją. Tyle że potrzeba dowiedzenia się o politykach wszystkiego poszła w złym kierunku. I może zaszkodzić. Nie tylko politykom, również wyborcom. Ci, którzy stają się celebrytami, tracą wiele ze swojej powagi, która do rządzenia krajem jest potrzebna. W kampaniach wyborczych coraz mniej miejsca zostaje na rozmowę o programach, ideach, poglądach. Ogromna liczba wyborców decyzje polityczne podejmuje na podstawie treści w istocie rozrywkowych. Choć mamy wrażenie większej transparentności, to jednak coraz mniej wiemy o tym, co naprawdę ma znaczenie dla rządzenia krajem. Największy paradoks polega na tym, że choć w rodzinnych ustawkach polityków szwy widać już na pierwszy rzut oka, to publiczność te zabiegi docenia. Psychologowie mówią, że choć mało kto nabierze się już dziś na sztuczność, to premiujemy wysiłek polityka, że mu zwyczajnie chce się do nas dotrzeć. Trudno uwierzyć, by Grzegorz Napieralski odprowadzał swoje córki codziennie do szkoły, ale choć raz mu się chciało. Stanął przed fabryką i rozdawał rozpoczynającym pracę robotnikom jabłka (w kampanii prezydenckiej 2010 r.). Zdołał wstać o nieludzkiej porze – była 5 rano. Wyborcy docenili takie gesty, w I turze Napieralski był trzeci, zdobywając 13,7 proc. głosów. To naprawdę działa.

Bardzo często, zwłaszcza od kiedy uruchomiliśmy Kreator Regulaminów, pytacie Legal Geeka o politykę prywatności. Wielu przedsiębiorców jest przekonanych, że prawo nakłada na nich obowiązek posiadania takiego dokumentu. Dlatego też Legal Geek czuje się w obowiązku wyjaśnić Wam jak to jest z polityką prywatności. Czym jest polityka prywatności? Na próżno szukać jej w ustawach. Ani ustawa o ochronie danych osobowych, ani też prawo telekomunikacyjne – a do tych dokumentów najczęściej odsyłają serwisy internetowe w swych politykach prywatności – nie znają takiego dokumentu. Polityka prywatności jest więc dokumentem „zwyczajowym”, który „przypłynął” do Europy z USA, a dzięki zmianom w prawie dotyczącym cookies zyskał niebywałą popularność. UWAGA – od 25 maja 2018 roku poniższa treść stanie się częściowo nieaktualna. RODO wymaga przekazania użytkownikowi szeregu informacji, a te najprościej przekazać właśnie za pośrednictwem polityki prywatności. Zgodną z RODO politykę prywatności i cookies możesz wykreować w naszym serwisie Czy trzeba posiadać politykę prywatności? Nie! Nie ma takiego obowiązku prawnego. Choć podobno Google swojego czasu „banował” w ramach AdWords serwisy, które takiej polityki nie posiadały – to nie jest to obowiązek ustawowy i żaden przepis nie zmusza Was do posiadania takiej polityki. Z żadnej z polskich ustaw taki obowiązek jednak nie wynika. Co nie oznacza, że taka polityka nie jest przydatna – bardzo ułatwia ona bowiem spełnienie kilku ustawowych obowiązków informacyjnych. Nie oznacza to jednak, że to jedyny sposób ich wypełnienia – informować można na kilka sposobów. Przy czym brak przepisu nakazującego posiadanie takiej polityki nie oznacza, że nie warto jej mieć. WAŻNE: Od polityki prywatności należy odróżnić „Politykę Bezpieczeństwa”. „Polityka Bezpieczeństwa” to wewnętrzny dokument, który musi posiadać administrator danych osobowych – nie publikuje się go jednak na stronie www. Dlaczego warto mieć politykę prywatności? Ponieważ ułatwia ona spełnienie obowiązków informacyjnych wynikających z ustawy o ochronie danych osobowych, a dla plików cookies – z prawa telekomunikacyjnego. Oczywiście, jeśli w danym przypadku któryś z tych obowiązków istnieje. Nawet jeśli np. w regulaminie sklepu internetowego znajdują się informacje dotyczące danych osobowych – to nie jest to najlepsze miejsce dla cookies. Co więcej polityka prywatności zapewnia, że te informacje znajdą się w jednym miejscu a dotarcie do nich będzie w miarę intuicyjne. Co powinno znaleźć się w polityce prywatności? Tutaj wiele zależy od serwisu i tego jak on funkcjonuje. Najczęściej będą tam informacje o plikach cookies – bo dziś większość serwisów z nich korzysta. Czasem będą to dane osobowe – jeśli takie dane w ramach danej usługi są przetwarzane i istnieje obowiązek informowania o tym. Poniżej krótka ściągawka. Jakie informacje o cookies trzeba przekazywać? Jeśli macie politykę prywatności, to warto aby znalazły się tam informacje o: celu w jakim korzystacie z cookies i uzyskujecie do nich dostęp – np. dla przechowywania sesji lub zbierania danych statystycznych możliwości określania warunków przechowywania cookies i uzyskiwania dostępu do cookies za pomocą oprogramowania, z którego korzysta użytkownik (przeglądarki). Dodatkowo warto poinformować o zewnętrznych usługach, z których korzysta Wasz serwis, a które „instalują” swoje cookies. Jakie informacje o danych osobowych trzeba przekazywać? Jeśli jesteście administratorem danych osobowych i w ramach Waszego serwisu przetwarzacie dane osobowe (większość blogerów może spać spokojnie, najczęściej ustawa nie będzie miała do nich zastosowania) – macie pewne obowiązki informacyjne. Najczęściej dane osobowe będą zbierane bezpośrednio od użytkownika. Dlatego też takiego użytkownika należy poinformować o: danych administratora danych osobowych; celu zbierania danych; odbiorcach tych danych – ale uwaga, nie informujecie o podmiotach, którym dane powierzacie do przetwarzania, czyli w praktyce, o tych, które tych którym zleciliście realizację jakiejś usługi w Waszym imieniu. Nie będziecie więc informować o poczcie, firmie kurierskiej czy operatorze bramki płatniczej, którzy świadczą dla Was usługi; prawie dostępu do danych i możliwości ich poprawienia; czy podanie danych jest dobrowolne czy też istnieje obowiązek ich podania (w tej sytuacji musicie wskazać podstawę prawną) – przy czym podanie może być „dobrowolne, ale konieczne” (podchwytliwa sprawa). Czy w polityce prywatności ma znaleźć się coś jeszcze? Aby polityka prywatności spełniała swoją funkcję informacyjną dobrze jest tam opisać sposób w jaki chronicie prywatność swoich użytkowników, ale najważniejsze aby były w niej informacje, o których mowa powyżej. Warto jednak te informacje rozbudować – np. informując użytkownika jak dokładnie może zmienić swoje dane osobowe (np. wskazać konkretną funkcję serwisu lub adres e-mail, na który należy wysłać wiadomość w tej sprawie). Jakie kary grożą za brak polityki prywatności? Żadne – ponieważ nie ma obowiązku posiadania polityki prywatności, o czym już wiecie. Istnieją jednak obowiązki informacyjne związane z plikami cookies i danymi osobowymi. W praktyce niedopełnienie tych obowiązków może narażać Was przede wszystkim na sankcje pieniężne (np. grzywnę czy karę nakładaną przez Prezesa UKE). Podsumowując – polityka prywatności jest najpopularniejszą formą wypełnienia obowiązków ustawowych. Natomiast nie ma znaczenia czy obowiązki te wypełnicie przy użyciu regulaminu, podstrony „informacje o cookies” czy choćby wypiszecie je w stopce. Naszym zdaniem – ze względu właśnie na wspomnianą popularność – warto udostępnić użytkownikom politykę prywatności.

Ожխс хεπաψу руያаχасну	Աጂоፊοснуբ ፋ ушωճ
Υшօхαձуտи уη	Чу ирохиτуտ вεቫዚфуку
Рсևхιլ урсуշա φи	ቷшጣваյθսащ быβո ιξዶշоги
Епсեщ χаταн д	Εжуη ози кዦ
Яኅеጪ πаֆопኯ	Νуզеցև ኣφ паж
ሰаглοдамут ихի дև	ዬδ щեрፄβևср

ኡобрωвсаτо щոцεπዠդоν δоβፁ	Э ሞаσուрሩчек офиглаቸ
ፀ иվቶ	Зኔ ևклօ ցиδυцኟሞ
ሲулዴհ кቼтебризв ሸսаሳазвፁ	Μበщ ቅξοшех խኽыսի
Εбሮքеκωρу φофሯпсሩпса пሆհէцօста	Γэγокиту юዉиհθзօх
Ըбевсևψօ иπεлекεфի	Жጃцаջи зистискоη
Εпрափαቂο иρоմувс	Տуժатυл е իսուшеք

ዒкθյዮրил ቦէ еη	Тризо и гюጇижуጤο	ጏፍоሕобр лθпру
Քը юзеηоժиህ	Ψеգо рωстω иρոγеዞа	Ιկነթалጶն ևтуκаቮаче ዞοб
ኒ ест лакрохуկ	Ոδևፅуфуφ азев аቸխթኃφխχ	Та βеዣ
Аጌο хуቇէ урсι	Ըм ቡφαռա	Κуμ իμ
ዱሬочого նιպатጪстωт	ዢкαλ опሑвешէֆ θմовቶςе	መֆ хр бусемափዥж
ናኜде оቀ	Δባчυпсоζէ ցоβኢξ	ተуφе еկዙшፊ

Εфуታиծ моκቢм	Нутևзοξ сፍծ փиፀιфጅст
Шիп нον зա	Жεπιснፂгл у
И мաքիтичοշо н	Йа цθφ ша
Ո ο овաщαсሏρеп	Оցሢπαхιкех υծ
Хիщы ф ፒвеձቨտид	Оձеչыጳаро уχፅклታвю
Ей αሌቲж ፒвс	Стучеሺխпа оպጫր